Επίσημη εθνική γιορτή και αργία, η επέτειος του «ΟΧΙ» υπενθυμίζει την άρνηση της Ελλάδας, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, ως απάντηση στο τελεσίγραφο της Ιταλίας για διέλευση του στρατού της από τη χώρα και την κατάληψη στρατηγικών σημείων της. Παράλληλα, επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για τη χρησιμότητα της... κληρονομιάς του Ιωάννη Μεταξά: τις παρελάσεις.
Για πολλούς αποτελεί ερώτημα πώς μπορεί το «ΟΧΙ» στο φασισμό να τιμάται με φασιστικού τύπου εκδηλώσεις. Οι μαθητικές παρελάσεις επινοήθηκαν από το Φρειδερίκο της Πρωσίας, κορυφώθηκαν στη Γερμανία του Χίτλερ, αποτέλεσαν βασικό σύμβολο της δικτατορίας του Μεταξά και επανήλθαν δυναμικά στη χούντα του Παπαδόπουλου. Σε κάθε εθνική επέτειο γίνονται συν τοις άλλοις αφορμή για διαχωρισμούς ανάμεσα στους μαθητές, με γνώμονα παράγοντες όπως οι επιδόσεις, η καταγωγή, ακόμη και το ύψος.
«Η παρέλαση επισκιάζει τον παιδευτικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει για το σχολείο ο εορτασμός των εθνικών επετείων», δηλώνει σχετικά -στην Ελευθεροτυπία- o πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας(ΔΟΕ), Δημήτρης Μπράτης. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης(ΟΛΜΕ), Δημήτρης Πεππές, εκτιμά ότι «το εκπαιδευτικό ζητούμενο είναι το πρότυπο το οποίο θα προκύπτει από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης, όπου ένας ολόκληρος λαός αντιστάθηκε στις ιδέες του φασισμού». «Γελοιοποίηση αντί για μέθεξη» είναι ο τίτλος που δίνει για τις επίμαχες εκδηλώσεις ο πρύτανης του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου(ΕΜΠ), Κωνσταντίνος Μουτζούρης.
Ασφαλώς, κατηγορηματικοί είναι οι Αντιρρησίες Συνείδησης, οι οποίοι διατυπώνουν με σθένος τη θέση τους:
Η ελευθερία της συνείδησης στην Ελλάδα, τρεις δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση, τείνει να μετατραπεί σε ανέκδοτο. Ανέκδοτο αρκετά κακόγουστο, ασφαλώς, για όσους βιώνουν τις συνέπειές του. Πριν λίγες μέρες, μαθητές δύο λυκείων της Θεσσαλονίκης απειλήθηκαν με αποβολή από το σχολείο επειδή αρνήθηκαν για λόγους συνείδησης, όπως δήλωσαν οι ίδιοι, να πάρουν μέρος στην παρέλαση. Ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά σε όλη τη χώρα.
Την ίδια ώρα, η δυνατότητα εναλλακτικής υπηρεσίας για όσους αρνούνται να υπηρετήσουν το μιλιταρισμό έχει πρακτικά καταργηθεί, καθώς η διορισμένη από το ελληνικό κράτος επιτροπή ελέγχου του φρονήματος των αντιρρησιών, συνεχίζει να απορρίπτει ανενδοίαστα τις αιτήσεις των όλων των αρνητών στράτευσης που επικαλούνται μη θρησκευτικούς λόγους. Κατά συνέπεια, η ελευθερία συνείδησης στην Ελλάδα είναι απαραβίαστη˙ αρκεί να συμφωνεί με την ελληνοχριστιανική παράδοση.
Οι παρελάσεις, δεν είναι μόνο ένα κατάλοιπο της δικτατορίας του Μεταξά. Είναι ένας αντιδραστικός θεσμός που διατρανώνει σε κάθε ευκαιρία ρατσιστικά, εθνικιστικά και μισανθρωπικά αισθήματα. Αρκεί να αναλογιστούμε τι σημαίνει να δίνουμε σε μικρά παιδιά πλαστικές σημαίες και να τα βάζουμε να χειροκροτούν την επέλαση των αρμάτων μάχης και των τάνκς ή την ομογενοποιημένη μάζα των ανθρώπων που με όμοια περιβολή και με συντονισμένο βηματισμό, σαν να ήταν ρομπότ, αποτίουν φόρο τιμής σε τί άραγε; Αποτίουν φόρο τιμής στην ιδέα του εθνικισμού. Σαν να μην ακούσαμε ποτέ για τις σφαγές και στα ποτάμια του αίματος που προκάλεσε η ιδέα αυτή στην ανθρώπινη ιστορία. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσουν να διδάσκονται τα παιδιά τις ιδέες της συναδέλφωσης των λαών και της εξάλειψης του μιλιταρισμού;
Αυτοί που πρέπει να πάρουν αποβολή πρέπει να είναι αυτοί που αναπαράγουν το εθνικιστικό μίσος, αυτοί που περιφρονούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μετατρέποντας τους ανθρώπους σε ρομπότ και σε κρέας για τα κανόνια.
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ
Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης
Friday, October 30, 2009
Saturday, October 17, 2009
Οι άλλοι πρωταγωνιστές
Πατέρα δεν γνώρισε και η μητέρα της ζούσε με έναν τύπο που εμπορευόταν ηρωίνη. Η Χριστίνα ήταν το βαποράκι τους. Κάποια στιγμή η Αστυνομία τους έπιασε, τους έβαλε φυλακή και η Χριστίνα με τον Σπύρο, τον μικρό της αδελφό, «δόθηκαν» στη μάνα του τύπου με την ηρωίνη. Ξύλο, ξύλο, ξύλο ήταν το νέο σκηνικό στη ζωή της Χριστίνας και του Σπύρου. Ώσπου μια μέρα άνοιξαν την πόρτα και έτρεξαν.
Για πες μου για τη μέρα που αποφασίσατε να φύγετε με τον αδελφό σου.
Ήταν Παρασκευή, η τελευταία μέρα του σχολείου, κι ο αδερφός μου δεν είχε έρθει. Είχε φάει τόσο ξύλο την προηγούμενη μέρα που τα σημάδια δεν τον άφηναν να έρθει στο σχολείο. Το έσκασε όμως απ΄ το σπίτι και ήρθε στο σχολείο να με βρει. Ξέραμε ότι η μόνη λύση ήταν να πάρουμε ένα καράβι και να φύγουμε. Και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε με τα πόδια προς το λιμάνι.
Γιατί προς το λιμάνι;
Έτσι σκεφθήκαμε. Ότι αν μπούμε σε ένα πλοίο θα ξεφύγουμε. Στον δρόμο ακούγαμε σειρήνες από περιπολικά και νομίζαμε ότι μας ψάχνανε. Κλαίγαμε, γιατί δεν θέλαμε να γυρίσουμε πίσω. Ο αδερφός μου πεινούσε κιόλας. Ένας περιπτεράς όμως μας έδωσε μπισκότα.
Σε ποιο πλοίο μπήκατε;
Σε ένα που πήγαινε για τη Σίφνο. Τυχαία το επιλέξαμε. Ήταν αυτό που έφευγε εκείνη την ώρα. Ακολουθήσαμε μια οικογένεια και μπήκαμε μέσα.
Για να νομίζουν ότι ήσασταν και εσείς της οικογενείας;
Ναι, είχαν και αυτοί παιδιά και κολλήσαμε από πίσω τους. Και δεν μας υποψιάστηκε κανείς.
Μπήκαμε στο καράβι και καθήσαμε κάτω, εκεί που παρκάρουν τα αυτοκίνητα. Νομίζαμε ότι έτσι θα σωθούμε. Ότι θα φύγει το καράβι κι ότι θα φύγουμε κι εμείς και δεν θα μας βρει ποτέ κανένας. Μας βρήκε γρήγορα όμως ένας μηχανικός, υποψιάστηκε ότι κάτι τρέχει και μας πήγε πάνω στον καπετάνιο.
Τι του είπατε του καπετάνιου;
Ο αδερφός μου φοβήθηκε και του είπε την αλήθεια ότι το είχαμε σκάσει από το σπίτι. Εγώ συνέχισα να λέω ψέματα ότι ταξιδεύαμε με τους γονείς μας αλλά τους είχαμε χάσει. Ήθελα να φύγει το καράβι για να μη μας γυρίσουν πίσω. Ο καπετάνιος τελικά ήταν έξυπνος και ευαίσθητος άνθρωπος και κατάλαβε αμέσως ότι κάτι τρέχει. Δυο μέρες μείναμε στο καράβι και όταν γυρίσαμε στον Πειραιά εμείς παρακαλούσαμε να μη μας γυρίσουν πίσω. Δεν θέλαμε ούτε συγγενή ούτε κανέναν. Τότε ο καπετάνιος σκέφτηκε το «Χαμόγελο του Παιδιού». Ουσιαστικά αυτός ο άνθρωπος ήταν ο σωτήρας μας.
Οι δικοί σας δεν σας έψαχναν;
Μας έψαχναν, αλλά δεν είχε νόημα. Ήταν ήδη αργά. Να μας κάνουν τι; Εμείς είχαμε δείξει σε όλους τα σημάδια μας. Και μας πήγαν στο «Χαμόγελο». Δεν υπήρχε κενό δωμάτιο στο σπίτι της Νίκαιας, αλλά ο κ. Κώστας (σ.σ.: ο Γιαννόπουλος, ο επικεφαλής του «Χαμόγελου») σκέφτηκε ότι εντάξει, για να φύγουν 2 παιδιά από το σπίτι τους κάτι σοβαρό θα συνέβαινε και αποφάσισε να μας δεχτούν στο σπίτι τους και να κοιμηθούμε για λίγες μέρες στον καναπέ.
Για περιέγραψέ μου μία από τις κακές μέρες.
Μια μέρα με είχαν στείλει σε έναν καταυλισμό, να δώσω ένα δέμα και να πάρω ένα μεγάλο ποσό. Επειδή ήμουνα μικρή δεν θα με υποψιαζόταν κανείς.
Ήξερες τι μεταφέρεις;
Ήξερα ότι μεταφέρω ναρκωτικά, αλλά με είχαν κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι κάτι κακό κι ότι είναι κάτι το οποίο πρέπει να το προσέξω πολύ και να μην τους προδώσω γιατί έτσι θα πρόδιδα τη μητέρα μου. Πήγα λοιπόν μόνη μου. Φοβόμουνα πάρα πολύ τους άλλους γύρω μου, αλλά δεν έπρεπε να το δείξω, έπρεπε να φερθώ σαν μεγάλη. Κι όταν τους έδωσα λοιπόν αυτό που έπρεπε να τους δώσω, κάνανε χρήση μπροστά μου. Είχαν πάρει κάτι σαν αλουμινόχαρτο κι έβαλαν λίγη από τη σκόνη επάνω, είδα όλη τη διαδικασία δηλαδή. Νόμιζα ότι εντάξει, ή θα με σκοτώσουνε ή δεν ξέρω τι.
Αυτό συνέβαινε συχνά;
Μία μέρα με είχαν στείλει σε έναν καταυλισμό, να δώσω ένα δέμα και να πάρω ένα μεγάλο ποσό. Ήξερα ότι μεταφέρω ναρκωτικά, αλλά με είχαν κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι κάτι κακό κι ότι είναι κάτι το οποίο πρέπει να το προσέξω πολύ και να μην τους προδώσω, γιατί έτσι θα πρόδιδα τη μητέρα μου. Όταν τους έδωσα λοιπόν τα ναρκωτικά κάνανε χρήση μπροστά μουΝαι, πολλές φορές, για πολλούς μήνες. Ξύπναγα, ήξερα εντάξει ότι η μαμά μου δεν ήταν εκεί για μένα, ήταν μόνο για εκείνον και μόνο για να κανονίζει τα δρομολόγια, το πώς θα γίνει το εμπόριο. Μου έλεγε θα πας «εκεί» και θα δώσεις «αυτό». Η μητέρα σου έπαιρνε και αυτή ναρκωτικά;
Από όσο ξέρω δεν έκανε χρήση. Ήταν αρκετά έξυπνη για να μην κάνει χρήση. Έξυπνη;
Ο φίλος της;
Ούτε εκείνος, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά απ΄ ό,τι ξέρω όχι. Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις τη μητέρα σου, το πρότυπό σου, να υποτάσσεται σε έναν άνδρα ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος άκυρος, τελείως άκυρος όμως. Ένας άνθρωπος που δεν θέλω να δω ποτέ στη ζωή μου. Θεωρώ ότι αν δω τη μαμά μου, πλέον είμαι τόσο δυνατή που μπορώ να την αντιμετωπίσω, δεν τη φοβάμαι, ενώ εκείνον δεν ξέρω.
Τελικά τους έκλεισαν στη φυλακή;
Τους έπιασαν 30 Ιανουαρίου. Ήταν βράδυ, ήμασταν στο σπίτι, η μαμά μου, ο φίλος της, η μαμά του, ο μικρός μου αδερφός κι εγώ. Σπρώχνουν την πόρτα και μπαίνουν μαζί πολλοί αστυνομικοί. Άρχισαν να ψάχνουν, εμείς κλαίγαμε, είχαμε τρομοκρατηθεί, φωνάζαμε, τελικά πρέπει να βρήκαν μια μεγάλη ποσότητα και μας έσυραν όλους στο περιπολικό.
Εσύ τι τους είπες;
Στην αρχή τους έλεγα ψέματα. Μετά όμως ήρθε ένας αστυνομικός και μου μίλαγε πολλή ώρα. Ώσπου κάποια στιγμή γυρνάω και του λέω «άμα σας πω δεν θα το πείτε σε κανένα;». Γέλασε.
Κι αφού τους έβαλαν στη φυλακή,γιατί δεν σε πήγανε κάπου εσένα με τον αδελφό σου και σε αφήσανε με τη μητέρα του φίλου της μητέρας σου;
Δεν ξέρω γιατί. Αν και τώρα ξέρω ότι έπρεπε να κάνουν κάτι. Έπρεπε να μη μας αφήσουν σε εκείνη τη γυναίκα. Τη γριά.
Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις τη μητέρα σου, το πρότυπό σου, να υποτάσσεται σε έναν άνδρα ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος άκυρος, τελείως άκυρος όμως. Ένας άνθρωπος που δεν θέλω να δω ποτέ στη ζωή μου. Θεωρώ ότι αν δω τη μαμά μου, πλέον είμαι τόσο δυνατή που μπορώ να την αντιμετωπίσω, δεν τη φοβάμαι, ενώ εκείνον δεν ξέρωΔεν έφταναν όσα είχαμε περάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια δηλαδή, έπρεπε να υποστούμε και αυτό.
Περάσατε άσχημα κοντά της.
Μας χτύπαγε τόσο πολύ σαν αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση και λέμε είναι ψεύτικα. Ήταν μια γυναίκα που είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Πολλά όμως. Προκειμένου να βγάλει τον θυμό της για ό,τι είχε συμβεί στη δική της ζωή, έπρεπε να χτυπάει κάποιον.
Πώς σας χτυπούσε;
Είτε με τις κουτάλες της κουζίνας, είτε με τα χέρια της, είχε φοβερή δύναμη. Απ΄ τα νεύρα της; Δεν ξέρω. Μια φορά με είχε χτυπήσει με την καρέκλα, μας έσερνε από τα μαλλιά, μας χτύπαγε στον τοίχο. Και όταν γεμίζαμε αίματα μας έριχνε στον νεροχύτη και μας ξέπλενε.
Με ποιες αφορμές;
Με καμία αφορμή. Μπορεί να μην ήθελα να φάω ή μπορεί να αργούσα 5 λεπτά να γυρίσω από το σχολείο. Δεν χρειαζόταν αφορμή. Έκλεινε το τηλέφωνο, είχε θυμώσει με κάτι και μας χτύπαγε.
Έχεις δει τη μητέρα σου στη νέα σου ζωή;
Ήμουνα αναγκασμένη να τη δω όταν ήταν στη φυλακή, γιατί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι την αρνήθηκαν τα παιδιά της. Περίμενα τη στιγμή που θα τη δω ότι θα λυγίσω. Ήταν το 2006 ή το 2007. Έχω διαγράψει και την ημερομηνία. Περίμενα ότι θα ήταν μια γυναίκα ταλαιπωρημένη, ότι θα έδειχνε κάπως τον πόνο της. Ακριβώς το αντίθετο, ήταν μια γυναίκα καλοφτιαγμένη, όμορφη, σχετικά όμορφη, γιατί εγώ δεν την έβλεπα όμορφη και πολύ δυναμική, λες και δεν συνέβαινε τίποτα, λες και την είδαμε και χθες. Ήταν μια από τις χειρότερες μέρες που είχα περάσει εκείνη τη χρονιά.
Την έχεις αθωώσει τη μητέρα σου μέσα σου;
Υπήρξε μια περίοδος που κατηγορούσα συνέχεια τον εαυτό μου κι έλεγα ότι εγώ φταίω. Προσπαθούσα να τη δικαιολογήσω. Σήμερα όχι. Δεν είναι ότι της κρατάω κακία, απλά έχει βγει εκτός, εκτός από τη ζωή μας. Πολλές φορές όμως όταν ακούω τους φίλους μου να είναι με τους γονείς τους νιώθω παράξενα, η αλήθεια είναι αυτή. Μου λείπει, αλλά δεν την αναζητώ.
Πες μου για μια ωραία μέρα.
Για μια ωραία μέρα; Α! ήταν στο φεστιβάλ που είχαμε στο σχολείο. Ζωγραφίζαμε πήλινα με τον δάσκαλό μας. Μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω. Και κάναμε μια έκθεση, συμμετείχε και ο αδερφός μου. Η μητέρα μου ήταν στη φυλακή, αλλά είχαμε τους φίλους μας, κοιτάζαμε αυτά που είχαμε κάνει και τα βρίσκαμε ωραία.
Πώς σκέφτεσαι τη ζωή σου ύστερα από δέκα χρόνια;
Να έχω φίλους, αληθινούς, οι οποίοι είναι αυτοί που έχω και τώρα. Αν γίνω μαμά να είμαι καλή μαμά. Καλύτερη από εκείνη, τουλάχιστον. Να έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο και να ακολουθήσω τελικά το όνειρό μου, που είναι η διακόσμηση και το θέατρο, και να είμαι ένας καλός άνθρωπος. Ναι, εντάξει, ακούγεται μικρό, άλλα είναι πολύ σπουδαίο.
«Δεν έχουμε πού να τα πάμε όλα τα κακοποιημένα παιδιά»
Τη Χριστίνα τη γνώρισα αρχές Σεπτεμβρίου. Στην αρχή, μου τα έλεγε όλα με μισόλογα. Μια ερώτηση της έκανα, με δύο απαντούσε. Χωρίσαμε τότε, την πρώτη φορά, χωρίς να μου τα έχει πει όλα.
Αρχές Οκτωβρίου ταξίδεψα στην Κέρκυρα. Μέσα στο δάσος, εκεί που κάποτε ήταν το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου είναι τώρα ένα από τα σπίτια του Χαμόγελου του Παιδιού. Αγόρια δαρμένα, κορίτσια σεξουαλικά κακοποιημένα, παιδιά που υπέφεραν- 15 αγόρια- 11 κορίτσια, τα περισσότερα πιτσιρίκια και 4-5 φοιτητές, ανάμεσά τους και η Χριστίνα. Έτσι σε αυτό το σπίτι όλοι έχουν να φροντίσουν κάποιον. Τα μικρότερα θα στρώσουν το τραπέζι, τα μεγαλύτερα θα τα βοηθήσουν στα μαθήματα, κάποιοι θα ασχοληθούν με τα ζώα. Τα περισσότερα τρόφιμα φτάνουν εδώ από δωρεές. Οι παιδαγωγοί είναι παρόντες, αλλά διακριτικοί. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να τα βγάζουν πέρα μόνα τους. Εδώ είναι πια το σπίτι τους. Έτσι μου το αναφέρουν συνεχώς. «Το σπίτι μας».
Στους 11 ξενώνες του Χαμόγελου, έχουν βρει καταφύγιο 252 παιδιά. Στις γειτονιές όμως συνεχίζουν να κυκλοφορούν κακοποιημένα παιδιά. «Δεν μπορούμε να τα μαζέψουμε όλα, γιατί δεν έχουμε πού να τα πάμε», θα μου πει ένας εισαγγελέας.
Όταν ξεκίνησα για την Κέρκυρα, ένας ειδικός με συμβούλευσε: «Να αφήσεις τα παιδιά να μιλήσουν, ν΄ ακουστούν. Η κακοποίηση πρέπει να πάψει να είναι μυστικό, στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά. Η κοινωνία, ο καθένας μας δηλαδή, χρειάζεται να ακούσει και να αντιδράσει».
«Και να συνδράμει», μου συμπληρώνει η Χριστίνα, που τώρα πια μεγάλωσε και ξέρει.
Thursday, October 15, 2009
xmas2
θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ ἀποτελέσῃ κατὰ τὴ γνώμη
μου κομβικὸ σταθμὸ καὶ καταλύτη στὴν πορεία τῆς διαχρονικῆς
Ἑλληνικῆς Συνείδησης. Ἀποτελεῖται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἕνα Ἀπάν-
θισμα ἐπίσημων κειμένων τοῦ Χριστιανισμοῦ γενικώτερα, δηλα-
δὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἔργων τῶν Πατέρων
τῆς Ἐκκλησίας· καὶ εἰδικώτερα τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῶν Κανόνων τῶν
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν λειτουργικῶν της βιβλίων καὶ ἐπίσημων κει-
μένων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ Ἀρχιερέων της, Συναξαριστῶν
της καὶ Ἁγίων της, ποὺ γράφτηκαν ἐπὶ Βυζαντινοῦ Μεσαίωνα, ἐπὶ Τουρκο-
κρατίας, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ ἐπὶ νεωτέρου Ἑλληνι-
κοῦ Κράτους καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ γράφωνται ἕως σήμερα. Τὰ κείμενα αὐ-
τὰ παρουσιάζονται συγκεντρωμένα γιὰ πρώτη φορὰ ἐδῶ ὄχι ὡς πλῆρες
corpus, ὁπωσδήποτε ὅμως ὡς ἕνα συστηματικὸ καὶ πολὺ ἀντιπροσωπευτι-
κὸ δειγματολόγιο.
Ἡ λέξη Ἀπάνθισμα χρησιμοποιεῖται βέβαια ἐδῶ συμβατικά· διότι στὴν
πραγματικότητα πρόκειται γιὰ συλλογὴ δηλητηριωδῶν «φυτῶν», γιὰ κα-
ταγραφὴ ἑνὸς ἀτελείωτου ὀχετοῦ ὕβρεων, συκοφαντιῶν, ἀπειλῶν, στρε-
βλώσεων, ἐπισήμων καταδικαστικῶν κειμένων κατάρας, ἀναθεματισμοῦ,
ἀφορισμοῦ καὶ ἀκρότατης ἀπαξίωσης ὅλων τῶν εἰδῶν, ποὺ ξεχειλίζουν
ἀπὸ μῖσος, ἄρνηση, ἀπέχθεια καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἀπόρριψη παντὸς Ἑλληνι-
κοῦ, ὄχι μόνο τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Θρησκείας, ὅπως ἐπικαλοῦνται ὡς
δῆθεν ἄλλοθι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀπολογητὲς τοῦ ἰδεολογήματος τοῦ
«Ἑλληνοχριστιανισμοῦ», ἀλλὰ τῶν ἴδιων τῶν Ἑλλήνων ὡς ἐθνικῆς ὀντότη-
τας, τῶν μεγάλων διανοητῶν-καλλιτεχνῶν-δημιουργῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Πο-
λιτισμοῦ, τῶν πολιτιστικῶν, καλλιτεχνικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν δημιουργημά-
των τους, τῶν νεώτερων ἱστορικῶν ἀγώνων τους γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ
τὴν ἐθνική τους ἀνεξαρτησία – μὲ μία λέξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς ἱστορικοῦ
φαινομένου, ὡς ἔθνους καὶ ὡς πολιτικῆς ὕπαρξης.
Τὰ καταγραφόμενα κείμενα στρέφονται κατὰ τῶν Ἑλλήνων ὀνομαστι-
κῶς· καὶ δὲν συμπεριλαμβάνονται στὴν παροῦσα συλλογὴ πλεῖστα ἄλλα,
στὰ ὁποῖα ὁ ἀνθελληνισμὸς εἶναι εὐκόλως ἐννοούμενος ἀλλὰ ὄχι ὀνο-
μαστικὸς (ἐκτὸς ἀπὸ λίγα, τῶν ὁποίων προηγεῖται ἄλλο ἀπόσπασμα ποὺ
ρητῶς τοὺς κατονομάζει), ὅπως π.χ. ὅσα ἀναφέρονται στὶς ἔννοιες «ἐθνι-
κός», «εἴδωλα», «μωρία», «πλάνη», «μανία», «φιλοσοφία», «σοφία» κ.ἄ. –
ἔννοιες οἱ ὁποῖες προδήλως ὑπονοοῦν πάντοτε τοὺς Ἕλληνες, δεδομένουὅ ιτ οἱ Ἕλ λη νες εἶ ναι τὸ ἔ θνος-στόχος, ἐ ναν ίτ ον τοῦ ὁ ποί ου ὁ Χρι στι α νι-
σμὸς ἐ στρά φη, πο λέ μη σε καὶ δι έ πρα ξε τὸ ἱ στο ρι κὸ ἔγ κλη μα τῆς ἐ ξα φά νι-
σής του γιὰ 16 αἰῶνες ἀ πὸ τὸ ἱ στο ρι κὸ προ σκή νιο. Πολλὰ ἐξ αὐ τῶν ἀ πο-
δί δον ται στὴ Δη μο ιτ κή, ἐ κτὸς τῶν λει τουρ γι κῶν κει μέ νων καὶ ἄλ λων ποὺ
εἶχαν γραφῆ σὲ σχε ιτ κὰ προ σι τὴ γλῶσ σα ( Κα θα ρεύ ου σα), κα θὼς καὶ κει-
μέ νων μὲ ἰ δι αί τε ρη ἐ πι ση μό τη τα (ὅ πως π.χ. οἱ ἀ να θε μα ιτ σμοὶ τοῦ Ἑλ λη νι-
κοῦ Ἔ θνους), τὰ ὁ ποῖ α δη μο σι εύ ο με στὴ γλῶσ σα τοῦ πρω το τύ που τους.
Δὲν συμ πε ρι λαμ βά νον ται ἐ πί σης πλεῖ στα κρα ιτ κὰ κεί με να τῆς Βυ ζαν ιτ νῆς
Αὐ το κρα το ρί ας ( νό μοι, κώ δι κες, δι α τάγ μα τα, ἀποφάσεις καὶ δι α τα γὲς πο λι-
τι κῶν καὶ στρα ιτ ω ιτ κῶν ἡ γε τῶν κ.λπ.), τὰ ὁ ποῖ α ἐ πί σης βρί θουν ἀ πὸ ρητῶς
ἀν θελ λη νι κὰ στοι χεῖ α.
* * *
ὸ φαινόμενο τοῦ χριστιανικοῦ ἀνθελληνισμοῦ ἐμφανίστηκε
πρὶν ἀπὸ περισσότερους τῶν 20 αἰώνων καὶ παραμένει ζωντανὸ
καὶ διαχρονικὸ σ’ ὅλες τὶς μετέπειτα ἐποχές, διατηρῶντας τὴν
ἰσχὺ καὶ τὴν ἔντασή του ἀκέραιες ἕως σήμερα. Δι ό τι καὶ σή με-
ρα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλά δος ὄ χι μό νο δὲν ἔ χει ἀ πο κη ρύ ξει κα νέ να ἀ πὸ τὰ
κείμενα αὐτά, ἀλ λὰ καὶ τὰ χρη σι μο ποι εῖ καὶ στὴν Δογ μα τι κή της, καὶ στὴν
Κα τή χη σή της, καὶ στὴ Λει τουρ γι κή της· πλεῖστα ἐξ αὐτῶν ἀ πο τε λοῦν ἐν χρή-
σει ψαλ μούς, ἀ να γνώ σεις, ὕ μνους, τροπάρια, ᾠδὲς κ.λπ., ποὺ ψάλ λον ται
καὶ δι α βά ζον ται κα θ’ ὅ λη τὴ διά ρκεια τοῦ ἔ τους στὶς ἐκ κλη σί ες καὶ στὰ
μο να στή ρια τῆς Ἑλ λά δας εἰς ἐ πή κο ον τῶν ἐκκλησιαζόμενων Ἑλλήνων, ἀλ-
λὰ καὶ χρη σι μο ποι οῦν ται στὰ κη ρύγ μα τα τῶν Ἑλλήνων κλη ρι κῶν καὶ ἱ ε-
ρο κη ρύ κων, ὅ πως καὶ τῶν σύγ χρο νων «ἑλληνορθόδ οξων» ἀ πο λο γη τῶν
στὴν πο λε μι κή τους κα τὰ τοῦ Ἑλ λη νι κοῦ Πο λι ιτ σμοῦ. Τὰ λει τουρ γι κὰ βι βλί α
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ γέ μουν τέ τοι ων κει μέ νων, οἱ ἱ ε ρεῖς εἶ ναι
κανονικά διατεταγμένοι καὶ νομικὰ ὑ πο χρε ω μέ νοι νὰ τὰ χρη σι μο ποι οῦν
στὶς ἱ ε ρο πρα ξί ες τους.
* * *
ολ λὲς σκέ ψεις, κρί σεις, συμ πε ρά σμα τα, σχόλια καὶ ἱ στο ρι κὲς ἀ ξι-
ο λο γή σεις θὰ μπο ροῦ σαν νὰ δι α τυ πω θοῦν γιὰ τὸ Ἀ πάν θι σμα
αὐ τό, ἀλ λὰ θὰ προ ιτ μή σου με νὰ πε ρι ο ρι σθοῦ με ἐ δῶ σὲ δύο μό-
νο πα ρα τη ρή σεις , ποὺ κα ’τ ἀ πό λυ τη λο γι κὴ ἀ ναγ και ό τη τα προ-
κύ πτουν ἀ πὸ τὰ κεί με να αὐ τὰ –πα ρα τη ρή σεις ποὺ φρο νοῦ με ὅ ιτ ἀ φή νουν
ἄ ναυ δο εἰ δι κὰ τὸν ση με ρι νὸ Ἕλ λη να:
Τὴν πο λε μι κὴ τοῦ Χρι στι α νι σμοῦ κα τὰ τοῦ Ἑλ λη νι σμοῦ, τὴν ἀ δι ά λει πτα
συ νε χι ζό με νη ὣς σή με ρα , καμ μί α ἱ στο ρι κὴ ἀλ λα γή, πολι ιτσμικὴ ἐ ξέ λξη ἢ πολιτικὴ πρό ο δος δὲν στά θη καν ἱ κα νὲς νὰ τὴν ἀμ βλύ νουν, νὰ τὴν
με τριά σουν, νὰ τὴν στα μα τή σουν. Ἡ μό νη ἑρ μη νεί α ποὺ μπο ρεῖ νὰ δο-
θῇ στὸ πα ρά δο ξο καὶ μο να δι κὸ αὐ τὸ φαι νό με νο στὴν ἱ στο ρί α τῆς ἐ ξέ λι-
ξης τῆς ἀν θρω πό τη τας εἶ ναι προ φα νής: Ὁ Ἑλ λη νι σμός, δη λα δὴ ὁ τρό-
πος σκέ ψης καὶ ζω ῆς ποὺ δι α μόρ φω σαν οἱ προχριστιανικοὶ Ἕλ λη νες,
ὑπῆρξε τὸ μο να δι κὸ ἐμ πό διο γιὰ τὴν ἐ πι βο λὴ τοῦ ἀ σι α ιτ κοῦ δογ μα ιτ-
σμοῦ ἀ πὸ τὴν ἐμ φά νι σή του καὶ στοὺς πρώ τους αἰ ῶ νες τῆς ἐ πι κρά τη-
σής του, καὶ ἀ πο τε λεῖ καὶ σή με ρα τὸν μο να δι κὸ «κίν δυ νο», πού, ἂν στα-
μα τή σῃ ὁ δι ωγ μὸς καὶ ἡ ἀ πα ξί ω σή του, μπο ρεῖ νὰ ἀ να συγ κρο τη θῇ καὶ
νὰ κλο νί σῃ καὶ κα ταρ γή σῃ τὴν ἰδεο λογικὴ κυ ρι αρ χί α του· ἑ πο μέ νως ἡ
ἐ πα γρύ πνη ση καὶ ἡ συ νε χὴς πο λε μι κὴ τοῦ Χρι στι α νι σμοῦ κα τὰ τοῦ Ἑλ-
λη νι σμοῦ ἀ πο τε λοῦν ζω ιτ κῆς ση μα σί ας πο λι ιτ κὴ τοῦ πρώ του, ἀ πὸ τὴν
ἐ πι τυ χί α τῆς ὁ ποί ας ἐ ξαρ τᾶ ται ἡ ἱ στο ρι κή του ἐ πι βί ω ση.
Ἡ ἐ πί ση μη ὀ νο μα στι κὴ ἐ πί θε ση κα τὰ τῶν Ἑλ λή νων ἀ πὸ Ἕλ λη νες κλη ρι-
κοὺς στὶς ἐκ κλη σί ες τῆς Ἑλ λά δος ἀ πο τε λεῖ μί α πραγ μα ιτ κό τη τα ἐπίσης
πρω το φα νῆ στὰ ἱ στο ρι κὰ χρο νι κά, πού, ἂν δὲν ἦ ταν γνωστὴ τοῖς πᾶσι,
προ φα νὴς καὶ αὐ τα πό δει κτη, θὰ μπο ροῦ σε νὰ θε ω ρη θῇ ὅ ιτ ἀ νή κει στὴ
σφαῖ ρα τῆς φαν τα σίας. Ὅ μως μὲ δια ρκῆ καὶ ἀ πε ρι ο ρί στως ἰ σχύ ου σα
ἐν το λὴ τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ λά δος ὅ λοι οἱ Ἕλ λη νες κλη ρι κοὶ ἐ ξα πο λύ-
ουν σχεδὸν κα θη με ρι νὰ τὴν ἐ πί θε ση αὐ τὴ καὶ ὅ λοι οἱ Ἕλ λη νες πι στοὶ
τὴν ὑ φί σταν ται ἐ πὶ αἰ ῶ νες, χω ρὶς πο τὲ κά ποι ος νὰ ἀν ιτ δρά σῃ στὸ πα-
ρα μι κρό.
* * *
ῶς νὰ σχο λιά σω τὸ κα τα πλη κτι κὸ αὐ τὸ φαι νό με νο, ποὺ προ φα-
νῶς δὲν εἶ ναι ἁ πλῶς μιὰ κατάσταση «ἐ θνι κῆς ἀ φα σί ας», ἕ να
«ἱ στο ρι κὸ κῶ μα», ὅ πως εἶ ναι σί γου ρα σὲ ὁ μα δι κό-πο λι ιτ κὸ ἐ πί πε-
δο, ἀλ λὰ εἶ ναι ἐπίσης καὶ ἕ νας κατ’ ἐξακο λούθηση ψυχο λο γικὸς
βιασμὸς ἀλλὰ καὶ ἕνας κατὰ συρροὴν μα ζο χι σμὸς σὲ ἀ το μι κό-ὑ πο κει με-
νι κὸ ἐ πί πε δο; Τὸ συ ναί σθη μα τῆς ἀμηχανίας γιὰ τὸν ἑ αυ τό μου δὲν μοῦ
ἐ πι τρέ πει τί πο τε ἄλ λο ἀ πὸ τὸ νὰ βι ώ σω ἀ φ’ ἑ νὸς μιὰ θλί ψη γιὰ τὴν ἔ σχα-
τη κα τάν τια τοῦ ἱστο ρι κώ τε ρου ἔ θνους τῆς Γῆς, τοῦ ἔθνους ποὺ δη μι ούρ γη-
σε τὸν πα ναν θρώ πι νο πο λι ιτ σμὸ καὶ νὰ δι α γνώ σω ἀ φ’ ἑ τέ ρου τὴν βα θύ τε-
ρη , τὴν ἀ θέ α τη , ἀλ λὰ βέβαιη αἰ ίτ α, τὴν πα λαι ὰ καὶ σύγ χρο νη, ποὺ ὡδή γη σε
κάποτε καὶ δι α τη ρεῖ στα θε ρὰ ἔκτοτε τὸν Ἑλ λη νι σμὸ στὸ ἐθνικό, ψυχολογικὸ
καὶ ἠθικὸ χά λι ποὺ βρί σκε ται σή με ρα.
μου κομβικὸ σταθμὸ καὶ καταλύτη στὴν πορεία τῆς διαχρονικῆς
Ἑλληνικῆς Συνείδησης. Ἀποτελεῖται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἕνα Ἀπάν-
θισμα ἐπίσημων κειμένων τοῦ Χριστιανισμοῦ γενικώτερα, δηλα-
δὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἔργων τῶν Πατέρων
τῆς Ἐκκλησίας· καὶ εἰδικώτερα τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῶν Κανόνων τῶν
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν λειτουργικῶν της βιβλίων καὶ ἐπίσημων κει-
μένων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ Ἀρχιερέων της, Συναξαριστῶν
της καὶ Ἁγίων της, ποὺ γράφτηκαν ἐπὶ Βυζαντινοῦ Μεσαίωνα, ἐπὶ Τουρκο-
κρατίας, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ ἐπὶ νεωτέρου Ἑλληνι-
κοῦ Κράτους καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ γράφωνται ἕως σήμερα. Τὰ κείμενα αὐ-
τὰ παρουσιάζονται συγκεντρωμένα γιὰ πρώτη φορὰ ἐδῶ ὄχι ὡς πλῆρες
corpus, ὁπωσδήποτε ὅμως ὡς ἕνα συστηματικὸ καὶ πολὺ ἀντιπροσωπευτι-
κὸ δειγματολόγιο.
Ἡ λέξη Ἀπάνθισμα χρησιμοποιεῖται βέβαια ἐδῶ συμβατικά· διότι στὴν
πραγματικότητα πρόκειται γιὰ συλλογὴ δηλητηριωδῶν «φυτῶν», γιὰ κα-
ταγραφὴ ἑνὸς ἀτελείωτου ὀχετοῦ ὕβρεων, συκοφαντιῶν, ἀπειλῶν, στρε-
βλώσεων, ἐπισήμων καταδικαστικῶν κειμένων κατάρας, ἀναθεματισμοῦ,
ἀφορισμοῦ καὶ ἀκρότατης ἀπαξίωσης ὅλων τῶν εἰδῶν, ποὺ ξεχειλίζουν
ἀπὸ μῖσος, ἄρνηση, ἀπέχθεια καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἀπόρριψη παντὸς Ἑλληνι-
κοῦ, ὄχι μόνο τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Θρησκείας, ὅπως ἐπικαλοῦνται ὡς
δῆθεν ἄλλοθι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀπολογητὲς τοῦ ἰδεολογήματος τοῦ
«Ἑλληνοχριστιανισμοῦ», ἀλλὰ τῶν ἴδιων τῶν Ἑλλήνων ὡς ἐθνικῆς ὀντότη-
τας, τῶν μεγάλων διανοητῶν-καλλιτεχνῶν-δημιουργῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Πο-
λιτισμοῦ, τῶν πολιτιστικῶν, καλλιτεχνικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν δημιουργημά-
των τους, τῶν νεώτερων ἱστορικῶν ἀγώνων τους γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ
τὴν ἐθνική τους ἀνεξαρτησία – μὲ μία λέξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς ἱστορικοῦ
φαινομένου, ὡς ἔθνους καὶ ὡς πολιτικῆς ὕπαρξης.
Τὰ καταγραφόμενα κείμενα στρέφονται κατὰ τῶν Ἑλλήνων ὀνομαστι-
κῶς· καὶ δὲν συμπεριλαμβάνονται στὴν παροῦσα συλλογὴ πλεῖστα ἄλλα,
στὰ ὁποῖα ὁ ἀνθελληνισμὸς εἶναι εὐκόλως ἐννοούμενος ἀλλὰ ὄχι ὀνο-
μαστικὸς (ἐκτὸς ἀπὸ λίγα, τῶν ὁποίων προηγεῖται ἄλλο ἀπόσπασμα ποὺ
ρητῶς τοὺς κατονομάζει), ὅπως π.χ. ὅσα ἀναφέρονται στὶς ἔννοιες «ἐθνι-
κός», «εἴδωλα», «μωρία», «πλάνη», «μανία», «φιλοσοφία», «σοφία» κ.ἄ. –
ἔννοιες οἱ ὁποῖες προδήλως ὑπονοοῦν πάντοτε τοὺς Ἕλληνες, δεδομένουὅ ιτ οἱ Ἕλ λη νες εἶ ναι τὸ ἔ θνος-στόχος, ἐ ναν ίτ ον τοῦ ὁ ποί ου ὁ Χρι στι α νι-
σμὸς ἐ στρά φη, πο λέ μη σε καὶ δι έ πρα ξε τὸ ἱ στο ρι κὸ ἔγ κλη μα τῆς ἐ ξα φά νι-
σής του γιὰ 16 αἰῶνες ἀ πὸ τὸ ἱ στο ρι κὸ προ σκή νιο. Πολλὰ ἐξ αὐ τῶν ἀ πο-
δί δον ται στὴ Δη μο ιτ κή, ἐ κτὸς τῶν λει τουρ γι κῶν κει μέ νων καὶ ἄλ λων ποὺ
εἶχαν γραφῆ σὲ σχε ιτ κὰ προ σι τὴ γλῶσ σα ( Κα θα ρεύ ου σα), κα θὼς καὶ κει-
μέ νων μὲ ἰ δι αί τε ρη ἐ πι ση μό τη τα (ὅ πως π.χ. οἱ ἀ να θε μα ιτ σμοὶ τοῦ Ἑλ λη νι-
κοῦ Ἔ θνους), τὰ ὁ ποῖ α δη μο σι εύ ο με στὴ γλῶσ σα τοῦ πρω το τύ που τους.
Δὲν συμ πε ρι λαμ βά νον ται ἐ πί σης πλεῖ στα κρα ιτ κὰ κεί με να τῆς Βυ ζαν ιτ νῆς
Αὐ το κρα το ρί ας ( νό μοι, κώ δι κες, δι α τάγ μα τα, ἀποφάσεις καὶ δι α τα γὲς πο λι-
τι κῶν καὶ στρα ιτ ω ιτ κῶν ἡ γε τῶν κ.λπ.), τὰ ὁ ποῖ α ἐ πί σης βρί θουν ἀ πὸ ρητῶς
ἀν θελ λη νι κὰ στοι χεῖ α.
* * *
ὸ φαινόμενο τοῦ χριστιανικοῦ ἀνθελληνισμοῦ ἐμφανίστηκε
πρὶν ἀπὸ περισσότερους τῶν 20 αἰώνων καὶ παραμένει ζωντανὸ
καὶ διαχρονικὸ σ’ ὅλες τὶς μετέπειτα ἐποχές, διατηρῶντας τὴν
ἰσχὺ καὶ τὴν ἔντασή του ἀκέραιες ἕως σήμερα. Δι ό τι καὶ σή με-
ρα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλά δος ὄ χι μό νο δὲν ἔ χει ἀ πο κη ρύ ξει κα νέ να ἀ πὸ τὰ
κείμενα αὐτά, ἀλ λὰ καὶ τὰ χρη σι μο ποι εῖ καὶ στὴν Δογ μα τι κή της, καὶ στὴν
Κα τή χη σή της, καὶ στὴ Λει τουρ γι κή της· πλεῖστα ἐξ αὐτῶν ἀ πο τε λοῦν ἐν χρή-
σει ψαλ μούς, ἀ να γνώ σεις, ὕ μνους, τροπάρια, ᾠδὲς κ.λπ., ποὺ ψάλ λον ται
καὶ δι α βά ζον ται κα θ’ ὅ λη τὴ διά ρκεια τοῦ ἔ τους στὶς ἐκ κλη σί ες καὶ στὰ
μο να στή ρια τῆς Ἑλ λά δας εἰς ἐ πή κο ον τῶν ἐκκλησιαζόμενων Ἑλλήνων, ἀλ-
λὰ καὶ χρη σι μο ποι οῦν ται στὰ κη ρύγ μα τα τῶν Ἑλλήνων κλη ρι κῶν καὶ ἱ ε-
ρο κη ρύ κων, ὅ πως καὶ τῶν σύγ χρο νων «ἑλληνορθόδ οξων» ἀ πο λο γη τῶν
στὴν πο λε μι κή τους κα τὰ τοῦ Ἑλ λη νι κοῦ Πο λι ιτ σμοῦ. Τὰ λει τουρ γι κὰ βι βλί α
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ γέ μουν τέ τοι ων κει μέ νων, οἱ ἱ ε ρεῖς εἶ ναι
κανονικά διατεταγμένοι καὶ νομικὰ ὑ πο χρε ω μέ νοι νὰ τὰ χρη σι μο ποι οῦν
στὶς ἱ ε ρο πρα ξί ες τους.
* * *
ολ λὲς σκέ ψεις, κρί σεις, συμ πε ρά σμα τα, σχόλια καὶ ἱ στο ρι κὲς ἀ ξι-
ο λο γή σεις θὰ μπο ροῦ σαν νὰ δι α τυ πω θοῦν γιὰ τὸ Ἀ πάν θι σμα
αὐ τό, ἀλ λὰ θὰ προ ιτ μή σου με νὰ πε ρι ο ρι σθοῦ με ἐ δῶ σὲ δύο μό-
νο πα ρα τη ρή σεις , ποὺ κα ’τ ἀ πό λυ τη λο γι κὴ ἀ ναγ και ό τη τα προ-
κύ πτουν ἀ πὸ τὰ κεί με να αὐ τὰ –πα ρα τη ρή σεις ποὺ φρο νοῦ με ὅ ιτ ἀ φή νουν
ἄ ναυ δο εἰ δι κὰ τὸν ση με ρι νὸ Ἕλ λη να:
Τὴν πο λε μι κὴ τοῦ Χρι στι α νι σμοῦ κα τὰ τοῦ Ἑλ λη νι σμοῦ, τὴν ἀ δι ά λει πτα
συ νε χι ζό με νη ὣς σή με ρα , καμ μί α ἱ στο ρι κὴ ἀλ λα γή, πολι ιτσμικὴ ἐ ξέ λξη ἢ πολιτικὴ πρό ο δος δὲν στά θη καν ἱ κα νὲς νὰ τὴν ἀμ βλύ νουν, νὰ τὴν
με τριά σουν, νὰ τὴν στα μα τή σουν. Ἡ μό νη ἑρ μη νεί α ποὺ μπο ρεῖ νὰ δο-
θῇ στὸ πα ρά δο ξο καὶ μο να δι κὸ αὐ τὸ φαι νό με νο στὴν ἱ στο ρί α τῆς ἐ ξέ λι-
ξης τῆς ἀν θρω πό τη τας εἶ ναι προ φα νής: Ὁ Ἑλ λη νι σμός, δη λα δὴ ὁ τρό-
πος σκέ ψης καὶ ζω ῆς ποὺ δι α μόρ φω σαν οἱ προχριστιανικοὶ Ἕλ λη νες,
ὑπῆρξε τὸ μο να δι κὸ ἐμ πό διο γιὰ τὴν ἐ πι βο λὴ τοῦ ἀ σι α ιτ κοῦ δογ μα ιτ-
σμοῦ ἀ πὸ τὴν ἐμ φά νι σή του καὶ στοὺς πρώ τους αἰ ῶ νες τῆς ἐ πι κρά τη-
σής του, καὶ ἀ πο τε λεῖ καὶ σή με ρα τὸν μο να δι κὸ «κίν δυ νο», πού, ἂν στα-
μα τή σῃ ὁ δι ωγ μὸς καὶ ἡ ἀ πα ξί ω σή του, μπο ρεῖ νὰ ἀ να συγ κρο τη θῇ καὶ
νὰ κλο νί σῃ καὶ κα ταρ γή σῃ τὴν ἰδεο λογικὴ κυ ρι αρ χί α του· ἑ πο μέ νως ἡ
ἐ πα γρύ πνη ση καὶ ἡ συ νε χὴς πο λε μι κὴ τοῦ Χρι στι α νι σμοῦ κα τὰ τοῦ Ἑλ-
λη νι σμοῦ ἀ πο τε λοῦν ζω ιτ κῆς ση μα σί ας πο λι ιτ κὴ τοῦ πρώ του, ἀ πὸ τὴν
ἐ πι τυ χί α τῆς ὁ ποί ας ἐ ξαρ τᾶ ται ἡ ἱ στο ρι κή του ἐ πι βί ω ση.
Ἡ ἐ πί ση μη ὀ νο μα στι κὴ ἐ πί θε ση κα τὰ τῶν Ἑλ λή νων ἀ πὸ Ἕλ λη νες κλη ρι-
κοὺς στὶς ἐκ κλη σί ες τῆς Ἑλ λά δος ἀ πο τε λεῖ μί α πραγ μα ιτ κό τη τα ἐπίσης
πρω το φα νῆ στὰ ἱ στο ρι κὰ χρο νι κά, πού, ἂν δὲν ἦ ταν γνωστὴ τοῖς πᾶσι,
προ φα νὴς καὶ αὐ τα πό δει κτη, θὰ μπο ροῦ σε νὰ θε ω ρη θῇ ὅ ιτ ἀ νή κει στὴ
σφαῖ ρα τῆς φαν τα σίας. Ὅ μως μὲ δια ρκῆ καὶ ἀ πε ρι ο ρί στως ἰ σχύ ου σα
ἐν το λὴ τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ λά δος ὅ λοι οἱ Ἕλ λη νες κλη ρι κοὶ ἐ ξα πο λύ-
ουν σχεδὸν κα θη με ρι νὰ τὴν ἐ πί θε ση αὐ τὴ καὶ ὅ λοι οἱ Ἕλ λη νες πι στοὶ
τὴν ὑ φί σταν ται ἐ πὶ αἰ ῶ νες, χω ρὶς πο τὲ κά ποι ος νὰ ἀν ιτ δρά σῃ στὸ πα-
ρα μι κρό.
* * *
ῶς νὰ σχο λιά σω τὸ κα τα πλη κτι κὸ αὐ τὸ φαι νό με νο, ποὺ προ φα-
νῶς δὲν εἶ ναι ἁ πλῶς μιὰ κατάσταση «ἐ θνι κῆς ἀ φα σί ας», ἕ να
«ἱ στο ρι κὸ κῶ μα», ὅ πως εἶ ναι σί γου ρα σὲ ὁ μα δι κό-πο λι ιτ κὸ ἐ πί πε-
δο, ἀλ λὰ εἶ ναι ἐπίσης καὶ ἕ νας κατ’ ἐξακο λούθηση ψυχο λο γικὸς
βιασμὸς ἀλλὰ καὶ ἕνας κατὰ συρροὴν μα ζο χι σμὸς σὲ ἀ το μι κό-ὑ πο κει με-
νι κὸ ἐ πί πε δο; Τὸ συ ναί σθη μα τῆς ἀμηχανίας γιὰ τὸν ἑ αυ τό μου δὲν μοῦ
ἐ πι τρέ πει τί πο τε ἄλ λο ἀ πὸ τὸ νὰ βι ώ σω ἀ φ’ ἑ νὸς μιὰ θλί ψη γιὰ τὴν ἔ σχα-
τη κα τάν τια τοῦ ἱστο ρι κώ τε ρου ἔ θνους τῆς Γῆς, τοῦ ἔθνους ποὺ δη μι ούρ γη-
σε τὸν πα ναν θρώ πι νο πο λι ιτ σμὸ καὶ νὰ δι α γνώ σω ἀ φ’ ἑ τέ ρου τὴν βα θύ τε-
ρη , τὴν ἀ θέ α τη , ἀλ λὰ βέβαιη αἰ ίτ α, τὴν πα λαι ὰ καὶ σύγ χρο νη, ποὺ ὡδή γη σε
κάποτε καὶ δι α τη ρεῖ στα θε ρὰ ἔκτοτε τὸν Ἑλ λη νι σμὸ στὸ ἐθνικό, ψυχολογικὸ
καὶ ἠθικὸ χά λι ποὺ βρί σκε ται σή με ρα.
xmas
Oσο φιλοσοφεῖ κανεὶς πάνω στὴν Ἱστορία, ὅσο ἡ προσωπικὴ βά-
σανος τοῦ «ἱστορικοῦ γίγνεσθαι» τοῦ ἐπιτρέπει νὰ σπάῃ τὰ «κλι-
σέ» καὶ τὰ «δεδομένα» τῆς καθιερωμένης Ἱστοριογραφίας καὶ
νὰ ἀνάγεται σὲ πιὸ ἐλεύθερους τρόπους θεωρήσεως τῶν γεγο-
νότων, τόσο πληθαίνουν τὰ ἐρωτηματικὰ καὶ οἱ ἐκπλήξεις γιὰ τὰ ὅσα ἔχουν
συμβῆ στὸν Κόσμο μας.
Ἕνα ἀπ’ αὐτὰ τὰ ἐρωτηματικὰ εἶναι, τὸ πῶς στὸ κέντρο τοῦ προαιώνιου ἑλ-
ληνικοῦ χώρου (τοῦ χώρου ὅπου γιὰ πρώτη καὶ τελευταία ἴσως φορὰ δημι-
ουργήθηκαν οἱ προϋποθέσεις γιὰ μία ἐλεύθερη καὶ ἀληθινὴ ζωὴ καὶ πορεία
τῆς ἀνθρωπότητας, οἱ προϋποθέσεις τῆς ἑλληνικότητας) κατασκευάσθηκε
μιὰ ἐξουσία ρωμαιο-εβραϊκῆς προελεύσεως καὶ ἰδεολογίας, μὲ ἀπόλυτη
ἐπιβολὴ γιὰ χίλια χρόνια καὶ πλέον. Οἱ κατεστημένες ἑρμηνεῖες γιὰ τὴν με-
ταφορὰ τοῦ κέντρου δυνάμεως τῆς Ρώμης καὶ τῆς ἑστίας δογματισμοῦ τῆς
Ἱερουσαλὴμ στὴν ἀρχαία μεγαρικὴ ἀποικία τοῦ Βοσπόρου καταρρίπτονται
ἀφ’ ἑαυτῶν, ἡ δὲ ἀντίληψη ὅτι, ὅταν ἱδρύθηκε τὸ Βυζάντιο, ὁ ἑλληνικὸς Κό-
σμος, ἡ Ἑλληνικότητα ἦταν νεκρή, ἀποτελεῖ τὸ «ἄλλοθι» τῶν δολοφόνων
της, δεδομένου ὅτι ὁ φόβος πρὸς αὐτὴν κατέτρυχε τοὺς τελευταίους μέχρι
τέλους τῆς κυριαρχίας τους –φόβος ποὺ ἐκφράσθηκε μὲ τόσο μῖσος, βία,αἷμα καὶ δόλο ἐναντίον παντὸς ἑλληνικοῦ, ὅπως ἐπισημάναμε ἤδη.
Πραγματικὰ τὸ «παράδοξο» τῆς ἱδρύσεως τοῦ βυζαντινοῦ κατασκευάσμα-
τος ἀποτελεῖ ἱστορικὴ ἐπισήμανση, χωρὶς ὅμως νὰ γίνεται καὶ προσπάθεια
γιὰ νὰ ἑρμηνευθῇ:
« Ἔτσι –σημειώνει ἡ σύγχρονη ἱστορικὴ ἔρευνα– μὲ ἀπόφαση τοῦ Κων-
σταντίνου τοῦ Μεγάλου, ποὺ ἀναγνωρίσθηκε μὲ τὸ χρόνο ὡς ὁ πρῶτος βυ-
ζαντινὸς αὐτοκράτωρ, χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος αὐτο-
κράτωρ, ἱδρύθηκε τὸ Βυζάντιο, ποὺ ἀποτέλεσε ἀπὸ τὴ γέννησή του ἕνα ἰδιό-
τυπο ἱστορικὸ φαινόμενο: εἶναι ἡ μόνη αὐτοκρατορία, ποὺ δὲν κτίσθηκε πά-
νω στὰ ἐρείπια μιᾶς ἄλλης, ἡ μόνη ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο προικισμένη μὲ
μία κληρονομιά, ἄρα ἡ μόνη ποὺ δὲν εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσῃ ἄμεσα τὰ προ-
βλήματα τῆς συστάσεως, ἀλλὰ τὰ πιὸ περίπλοκα τῆς διατηρήσεως καὶ τῆς
ἐπιβιώσεως, καὶ γι’ αυτὸ εἶναι ἡ μόνη αὐτοκρατορία ποὺ ὑπῆρξε κράτος προ-
τοῦ γίνῃ ἔθνος.»(17)
Ὁ Ἑλληνικὸς Κόσμος καὶ ἡ Ἑλληνοσύνη τὸ 324 ποὺ ἱδρύθηκε τὸ Βυζαν-
τινὸ Κράτος ὄχι μόνο δὲν ἔπνεαν τὰ λοίσθια σὰν πνεῦμα καὶ τρόπος ζω-
ῆς, ὅπως προπαγανδίζουν ὅσοι θέλουν νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἱστορικὴ
δολοφονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνεξάντλητη πολιτισμικὴ ρωμα-
λεότητά του εἶχε καταβάλει πνευματικὰ τὴ Ρώμη, ὅπως εἶναι πασίγνωστο.
Καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα ὄχι μόνο δὲν εἶχε χρεωκοπήσει, ἀλλὰ ἦταν ἀκμαι-
ότατο, ἀκόμη καὶ στὶς μᾶζες τοῦ Ἑλληνιστικοῦ Κόσμου, ποὺ «ζητοῦσαν σο-
φίαν» καὶ εἶχαν τόσο προαχθῆ πνευματικά, ὥστε, ὅπως εἶναι γνωστὸ, μιὰ
νέα ἀνώτερη θρησκεία, ἡ λατρεία τῶν ἰδεῶν τῆς Ἀλήθειας, τῆς Ἐλευθερί-
ας καὶ τῆς Δικαιοσύνης, μιὰ ἐξαληθευτικὴ καὶ ἐλευθερωτικὴ θρησκεία, εἶχε
ἀρχίσει ἤδη νὰ ὑποστασιοποιῆται στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς Ἑλληνιστικῆς
Περιόδου. Αὐτὲς τὶς προοπτικές, τὴν ἐξαλήθευση καὶ τὴν ἐλευθέρωση τῆς
ἀνθρωπότητας μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς θεωρήσεως τῆς ζωῆς καὶ τοῦ Κόσμου,
ἀπέτρεψε ἡ τεχνητή, ἡ ἐξουσιαστικὴ κατασκευὴ τοῦ Βυζαντίου: τὸ κλονιζόμε-
νο πνεῦμα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας τῆς Ρώμης καὶ τὸ διαλελυμένο, ἀποσυν-
τεθειμένο δογματικὸ πνεῦμα τῆς Σιών, μπροστὰ στὸν κοινὸ κίνδυνο, συμ-
μάχησαν, συνώμωσαν καὶ ἐγκαταλείποντας τὶς κοιτίδες τους, ποὺ ἐξελίσ-
σονταν σὲ τάφους τους, συναντήθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ συνέ-
πραξαν, γιὰ νὰ δουλέψουν ἀπὸ κοινοῦ γιὰ τὴν νεκρανάστασή τους μέσῳ
τῆς καταστροφῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Κωνσταντῖνος, συνειδητὸ ἢ ἀσύνειδο
ὄργανο, ἦταν ἁπλῶς ἡ ἐκτελεστικὴ πρόσοψη τῆς ἐπιχειρήσεως – κάτι ἀνά-
λογο πρὸς τὸν νεώτερο Λένιν, ποὺ μπόρεσε, γιὰ λόγους φαινομενικὰ ἀνε-ξήγητους, νὰ εἶναι ὁ πρῶτος σοβιετικὸς αὐτοκράτορας, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὁ τε-
λευταῖος τσάρος μιᾶς αὐτοκρατορίας, ποὺ δὲν κτίσθηκε πάνω στὰ ἐρείπια
μιᾶς παλιᾶς, μεταφέροντας ὁμοίως τὴν πρωτεύουσά της ἀπὸ τὴν Πετρού-
πολη στὴ Μόσχα, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Κωνσταντῖνος ἦταν ὁ «πρῶτος βυ-
ζαντινὸς αὐτοκράτωρ χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος αὐτο-
κράτωρ» μιᾶς αὐτοκρατορίας ποὺ δὲν χτίσθηκε πάνω στὰ ἐρείπια μιᾶς ἄλ-
λης, μεταφέροντας τὴν πρωτεύουσά της ἀπὸ τὴ Ρώμη στὸ Βυζάντιο.
Καὶ τὸ δεύτερο ἐρωτηματικὸ καὶ ἡ ἔκπληξη ἐκείνου ποὺ φιλοσοφεῖ στὴν
Ἱστορία εἶναι, γιατί τὸ Κατεστημένο τῶν Ἀθηνῶν γύρω στὰ 1850 υἱοθέτη-
σε σὰν ἰδεολογία του –ἰδεολογία πού, ὅπως εἴπαμε, ἰσχύει ἐν πολλοῖς,
ἐπίσημα, μέχρι σήμερα– τὴν ἀντίληψη τοῦ βυζαντινισμοῦ καὶ τῆς ἱστορικῆς
ἀπόρροιας δῆθεν τῆς Νέας Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ Βυζάντιο. Ἐκτὸς ὅτι ἡ ἀντίλη-
ψη αὐτὴ ἱστορικὰ εἶναι ἀπολύτως φανταστική, ἡ πολιτικὴ ἀνάγκη τῆς ἀποδο-
χῆς της εἶναι ἀνύπαρκτη. Ἡ «Μεγάλη Ἰδέα», ἡ πολιτικὴ δηλαδὴ πτυχὴ τοῦ
βυζαντινισμοῦ στὴ Νέα Ἑλλάδα, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θὰ ὑπηρετοῦσε τὴν «γε-
ωγραφικὴ ἔννοια» τῆς Ἑλλάδος, θὰ μποροῦσε, ἂν ἤθελαν, νὰ στηριχθῇ
ἀπὸ τοὺς ἐμπνευστές της στὸ χῶρο τοῦ κλασικοῦ καὶ ἑλληνιστικοῦ Ἑλλη-
νισμοῦ, ποὺ περιελάβαινε ὄχι μόνο τὸν βυζαντινὸ γεωγραφικὸ στόχο τῆς
«Μεγάλης Ἰδέας», ἀλλὰ καὶ ἄλλους τόπους πλὴν τῆς Ἰωνίας, τοῦ Πόντου,
τῆς Κύπρου κ.λπ.
Καὶ ἀπὸ ἄλλη σκοπιὰ ὁ βυζαντινισμός, ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ ὄχι ἁπλῶς ἀνελ-
ληνικοῦ, ἀλλὰ ἀνθελληνικοῦ, ἀνθελληνικώτατου Βυζαντίου στὴν ἱστορικὴ
συνείδηση τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ, ἀπέβη ἕνας ἀπὸ τοὺς κυριώτερους
λόγους τῆς ἐθνοϊδεολογικῆς μας συγχύσεως, τῆς ἀποτροπῆς κάθε ἑλλη-
νικῆς, πνευματικά, ζωῆς στὸν τόπο μας, τῆς ἄρσεως κάθε προϋποθέσεως
γιὰ τὴν δημιουργία ἐλεύθερων καὶ ἀληθινῶν ἀνθρώπων, Ἑλλήνων ἀνθρώ-
πων, στὴ Νέα Ἑλλάδα.
σανος τοῦ «ἱστορικοῦ γίγνεσθαι» τοῦ ἐπιτρέπει νὰ σπάῃ τὰ «κλι-
σέ» καὶ τὰ «δεδομένα» τῆς καθιερωμένης Ἱστοριογραφίας καὶ
νὰ ἀνάγεται σὲ πιὸ ἐλεύθερους τρόπους θεωρήσεως τῶν γεγο-
νότων, τόσο πληθαίνουν τὰ ἐρωτηματικὰ καὶ οἱ ἐκπλήξεις γιὰ τὰ ὅσα ἔχουν
συμβῆ στὸν Κόσμο μας.
Ἕνα ἀπ’ αὐτὰ τὰ ἐρωτηματικὰ εἶναι, τὸ πῶς στὸ κέντρο τοῦ προαιώνιου ἑλ-
ληνικοῦ χώρου (τοῦ χώρου ὅπου γιὰ πρώτη καὶ τελευταία ἴσως φορὰ δημι-
ουργήθηκαν οἱ προϋποθέσεις γιὰ μία ἐλεύθερη καὶ ἀληθινὴ ζωὴ καὶ πορεία
τῆς ἀνθρωπότητας, οἱ προϋποθέσεις τῆς ἑλληνικότητας) κατασκευάσθηκε
μιὰ ἐξουσία ρωμαιο-εβραϊκῆς προελεύσεως καὶ ἰδεολογίας, μὲ ἀπόλυτη
ἐπιβολὴ γιὰ χίλια χρόνια καὶ πλέον. Οἱ κατεστημένες ἑρμηνεῖες γιὰ τὴν με-
ταφορὰ τοῦ κέντρου δυνάμεως τῆς Ρώμης καὶ τῆς ἑστίας δογματισμοῦ τῆς
Ἱερουσαλὴμ στὴν ἀρχαία μεγαρικὴ ἀποικία τοῦ Βοσπόρου καταρρίπτονται
ἀφ’ ἑαυτῶν, ἡ δὲ ἀντίληψη ὅτι, ὅταν ἱδρύθηκε τὸ Βυζάντιο, ὁ ἑλληνικὸς Κό-
σμος, ἡ Ἑλληνικότητα ἦταν νεκρή, ἀποτελεῖ τὸ «ἄλλοθι» τῶν δολοφόνων
της, δεδομένου ὅτι ὁ φόβος πρὸς αὐτὴν κατέτρυχε τοὺς τελευταίους μέχρι
τέλους τῆς κυριαρχίας τους –φόβος ποὺ ἐκφράσθηκε μὲ τόσο μῖσος, βία,αἷμα καὶ δόλο ἐναντίον παντὸς ἑλληνικοῦ, ὅπως ἐπισημάναμε ἤδη.
Πραγματικὰ τὸ «παράδοξο» τῆς ἱδρύσεως τοῦ βυζαντινοῦ κατασκευάσμα-
τος ἀποτελεῖ ἱστορικὴ ἐπισήμανση, χωρὶς ὅμως νὰ γίνεται καὶ προσπάθεια
γιὰ νὰ ἑρμηνευθῇ:
« Ἔτσι –σημειώνει ἡ σύγχρονη ἱστορικὴ ἔρευνα– μὲ ἀπόφαση τοῦ Κων-
σταντίνου τοῦ Μεγάλου, ποὺ ἀναγνωρίσθηκε μὲ τὸ χρόνο ὡς ὁ πρῶτος βυ-
ζαντινὸς αὐτοκράτωρ, χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος αὐτο-
κράτωρ, ἱδρύθηκε τὸ Βυζάντιο, ποὺ ἀποτέλεσε ἀπὸ τὴ γέννησή του ἕνα ἰδιό-
τυπο ἱστορικὸ φαινόμενο: εἶναι ἡ μόνη αὐτοκρατορία, ποὺ δὲν κτίσθηκε πά-
νω στὰ ἐρείπια μιᾶς ἄλλης, ἡ μόνη ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο προικισμένη μὲ
μία κληρονομιά, ἄρα ἡ μόνη ποὺ δὲν εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσῃ ἄμεσα τὰ προ-
βλήματα τῆς συστάσεως, ἀλλὰ τὰ πιὸ περίπλοκα τῆς διατηρήσεως καὶ τῆς
ἐπιβιώσεως, καὶ γι’ αυτὸ εἶναι ἡ μόνη αὐτοκρατορία ποὺ ὑπῆρξε κράτος προ-
τοῦ γίνῃ ἔθνος.»(17)
Ὁ Ἑλληνικὸς Κόσμος καὶ ἡ Ἑλληνοσύνη τὸ 324 ποὺ ἱδρύθηκε τὸ Βυζαν-
τινὸ Κράτος ὄχι μόνο δὲν ἔπνεαν τὰ λοίσθια σὰν πνεῦμα καὶ τρόπος ζω-
ῆς, ὅπως προπαγανδίζουν ὅσοι θέλουν νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἱστορικὴ
δολοφονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνεξάντλητη πολιτισμικὴ ρωμα-
λεότητά του εἶχε καταβάλει πνευματικὰ τὴ Ρώμη, ὅπως εἶναι πασίγνωστο.
Καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα ὄχι μόνο δὲν εἶχε χρεωκοπήσει, ἀλλὰ ἦταν ἀκμαι-
ότατο, ἀκόμη καὶ στὶς μᾶζες τοῦ Ἑλληνιστικοῦ Κόσμου, ποὺ «ζητοῦσαν σο-
φίαν» καὶ εἶχαν τόσο προαχθῆ πνευματικά, ὥστε, ὅπως εἶναι γνωστὸ, μιὰ
νέα ἀνώτερη θρησκεία, ἡ λατρεία τῶν ἰδεῶν τῆς Ἀλήθειας, τῆς Ἐλευθερί-
ας καὶ τῆς Δικαιοσύνης, μιὰ ἐξαληθευτικὴ καὶ ἐλευθερωτικὴ θρησκεία, εἶχε
ἀρχίσει ἤδη νὰ ὑποστασιοποιῆται στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς Ἑλληνιστικῆς
Περιόδου. Αὐτὲς τὶς προοπτικές, τὴν ἐξαλήθευση καὶ τὴν ἐλευθέρωση τῆς
ἀνθρωπότητας μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς θεωρήσεως τῆς ζωῆς καὶ τοῦ Κόσμου,
ἀπέτρεψε ἡ τεχνητή, ἡ ἐξουσιαστικὴ κατασκευὴ τοῦ Βυζαντίου: τὸ κλονιζόμε-
νο πνεῦμα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας τῆς Ρώμης καὶ τὸ διαλελυμένο, ἀποσυν-
τεθειμένο δογματικὸ πνεῦμα τῆς Σιών, μπροστὰ στὸν κοινὸ κίνδυνο, συμ-
μάχησαν, συνώμωσαν καὶ ἐγκαταλείποντας τὶς κοιτίδες τους, ποὺ ἐξελίσ-
σονταν σὲ τάφους τους, συναντήθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ συνέ-
πραξαν, γιὰ νὰ δουλέψουν ἀπὸ κοινοῦ γιὰ τὴν νεκρανάστασή τους μέσῳ
τῆς καταστροφῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Κωνσταντῖνος, συνειδητὸ ἢ ἀσύνειδο
ὄργανο, ἦταν ἁπλῶς ἡ ἐκτελεστικὴ πρόσοψη τῆς ἐπιχειρήσεως – κάτι ἀνά-
λογο πρὸς τὸν νεώτερο Λένιν, ποὺ μπόρεσε, γιὰ λόγους φαινομενικὰ ἀνε-ξήγητους, νὰ εἶναι ὁ πρῶτος σοβιετικὸς αὐτοκράτορας, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὁ τε-
λευταῖος τσάρος μιᾶς αὐτοκρατορίας, ποὺ δὲν κτίσθηκε πάνω στὰ ἐρείπια
μιᾶς παλιᾶς, μεταφέροντας ὁμοίως τὴν πρωτεύουσά της ἀπὸ τὴν Πετρού-
πολη στὴ Μόσχα, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Κωνσταντῖνος ἦταν ὁ «πρῶτος βυ-
ζαντινὸς αὐτοκράτωρ χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος αὐτο-
κράτωρ» μιᾶς αὐτοκρατορίας ποὺ δὲν χτίσθηκε πάνω στὰ ἐρείπια μιᾶς ἄλ-
λης, μεταφέροντας τὴν πρωτεύουσά της ἀπὸ τὴ Ρώμη στὸ Βυζάντιο.
Καὶ τὸ δεύτερο ἐρωτηματικὸ καὶ ἡ ἔκπληξη ἐκείνου ποὺ φιλοσοφεῖ στὴν
Ἱστορία εἶναι, γιατί τὸ Κατεστημένο τῶν Ἀθηνῶν γύρω στὰ 1850 υἱοθέτη-
σε σὰν ἰδεολογία του –ἰδεολογία πού, ὅπως εἴπαμε, ἰσχύει ἐν πολλοῖς,
ἐπίσημα, μέχρι σήμερα– τὴν ἀντίληψη τοῦ βυζαντινισμοῦ καὶ τῆς ἱστορικῆς
ἀπόρροιας δῆθεν τῆς Νέας Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ Βυζάντιο. Ἐκτὸς ὅτι ἡ ἀντίλη-
ψη αὐτὴ ἱστορικὰ εἶναι ἀπολύτως φανταστική, ἡ πολιτικὴ ἀνάγκη τῆς ἀποδο-
χῆς της εἶναι ἀνύπαρκτη. Ἡ «Μεγάλη Ἰδέα», ἡ πολιτικὴ δηλαδὴ πτυχὴ τοῦ
βυζαντινισμοῦ στὴ Νέα Ἑλλάδα, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θὰ ὑπηρετοῦσε τὴν «γε-
ωγραφικὴ ἔννοια» τῆς Ἑλλάδος, θὰ μποροῦσε, ἂν ἤθελαν, νὰ στηριχθῇ
ἀπὸ τοὺς ἐμπνευστές της στὸ χῶρο τοῦ κλασικοῦ καὶ ἑλληνιστικοῦ Ἑλλη-
νισμοῦ, ποὺ περιελάβαινε ὄχι μόνο τὸν βυζαντινὸ γεωγραφικὸ στόχο τῆς
«Μεγάλης Ἰδέας», ἀλλὰ καὶ ἄλλους τόπους πλὴν τῆς Ἰωνίας, τοῦ Πόντου,
τῆς Κύπρου κ.λπ.
Καὶ ἀπὸ ἄλλη σκοπιὰ ὁ βυζαντινισμός, ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ ὄχι ἁπλῶς ἀνελ-
ληνικοῦ, ἀλλὰ ἀνθελληνικοῦ, ἀνθελληνικώτατου Βυζαντίου στὴν ἱστορικὴ
συνείδηση τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ, ἀπέβη ἕνας ἀπὸ τοὺς κυριώτερους
λόγους τῆς ἐθνοϊδεολογικῆς μας συγχύσεως, τῆς ἀποτροπῆς κάθε ἑλλη-
νικῆς, πνευματικά, ζωῆς στὸν τόπο μας, τῆς ἄρσεως κάθε προϋποθέσεως
γιὰ τὴν δημιουργία ἐλεύθερων καὶ ἀληθινῶν ἀνθρώπων, Ἑλλήνων ἀνθρώ-
πων, στὴ Νέα Ἑλλάδα.
o ellinikos xristianismos:
«Θὰ ξεσηκώσω τὰ παιδιά σου, Σιών, ἐναντίον τῶν παιδιῶν τῶν Ἑλλή-
νων καὶ θὰ σὲ κρατήσω ὡς ξίφος πολεμικό... ὁ Κύριος ὁ παντοκράτωρ
θὰ τοὺς ὑπερασπίσῃ (τοὺς Ἑβραίους), καὶ θὰ τοὺς κατασπαράξουν (τοὺς
Ἕλληνες), καὶ θὰ τοὺς θάψουν κάτω ἀπὸ πέτρες σφεντόνας, καὶ θὰ τοὺς
πιοῦν σὰν κρασί, καὶ θὰ γεμίσουν (μὲ τὸ αἷμα τους) φιάλες σὰν αὐτὲς τοῦ
θυσιαστηρίου» (Ζαχαρίας, θ΄ 13-15).
Μέχρι καὶ Ἕλληνες ἔβαλε μέσα στὸ ἱερὸ (συναγωγή) καὶ μόλυνε τὸν
ἅγιο τοῦτο τόπο» (κα΄ 28-29).
α. Ἰωάννης Χρυσόστομος
[Χαρακτηρίζει ὀνομαστικῶς τοὺς Ἕλληνες: • «μωρούς»: τόμος 18, σελ. 17,
• ἐκφέροντες «λόγους ματαίους καὶ ἀκαθάρτους»: 18,113, • «κυλιομένους
ὁμοῦ μὲ πόρνους καὶ μοιχούς...»: 18,115, • «δεισιδαίμονας»: 34,429, • «αἱ-
μομείκτας μετὰ μητέρων καὶ ἀδελφῶν»: 34,459, • «ἀσοφωτέρους ἀπὸ τὰ
ζῷα»: 34, 497, • «ἐστιγματισμένους», «χειροτέρους ἀπὸ τοὺς χοίρους ποὺ
πασαλείβονται μὲ περιττώματα», «κυνικὰ καθάρματα», «παναθλίους»,
«παμμιάρους», «ἀναισχύντους» κ.ἄ.]
Στὴν ὁμιλία του «Εἰς Τεσσαρακοστήν»: «Ἂς ντραποῦν οἱ Ἕλληνες βλέ-
ποντας τ ὴν ἀγάπη μ ὲ τ ὴν ὁ ποία ἀ ποδεχόμεθα κ αὶ ἀσπαζόμεθα τ ὸν
ἐρχομὸ τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς κι ἂς ὀνομάζουν ἐκεῖνοι γιορτὲς καὶ
πανηγύρια τὴ μέθη κι ὅλες τὶς ἄλλες ἀκολασίες κι ἀσχήμιες.»
Τίποτε δὲν κατώρθωναν, διότι τέτοια εἶναι ἡ πλάνη (τῶν Ἑλλήνων φι-
λοσόφων), ὥστε, καὶ ἂν ἀκόμη κανεὶς δὲν τὴν ἐνοχλῇ, διαλύεται.» («Εἰς
τὸν Ἀπόστολον Παῦλον», Ὁμιλία Δ΄.)
Τὰ παιδιά, νὰ ὑπακοῦτε στοὺς γονεῖς σας σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ
Κυρίου... Ὅμως ὅταν ὁ γονέας εἶναι Ἕλλην ἢ αἱρετικός, τότε τὸ παιδὶ
δὲν πρέπει νὰ ὑπακούῃ.» («Εἰς τὴν Ἐπιστολὴν πρὸς Ἐφεσίους», Ὁμιλία
21, παρ. α.)
• «Γιατὶ ὁ ἅγιος
νων καὶ θὰ σὲ κρατήσω ὡς ξίφος πολεμικό... ὁ Κύριος ὁ παντοκράτωρ
θὰ τοὺς ὑπερασπίσῃ (τοὺς Ἑβραίους), καὶ θὰ τοὺς κατασπαράξουν (τοὺς
Ἕλληνες), καὶ θὰ τοὺς θάψουν κάτω ἀπὸ πέτρες σφεντόνας, καὶ θὰ τοὺς
πιοῦν σὰν κρασί, καὶ θὰ γεμίσουν (μὲ τὸ αἷμα τους) φιάλες σὰν αὐτὲς τοῦ
θυσιαστηρίου» (Ζαχαρίας, θ΄ 13-15).
Μέχρι καὶ Ἕλληνες ἔβαλε μέσα στὸ ἱερὸ (συναγωγή) καὶ μόλυνε τὸν
ἅγιο τοῦτο τόπο» (κα΄ 28-29).
α. Ἰωάννης Χρυσόστομος
[Χαρακτηρίζει ὀνομαστικῶς τοὺς Ἕλληνες: • «μωρούς»: τόμος 18, σελ. 17,
• ἐκφέροντες «λόγους ματαίους καὶ ἀκαθάρτους»: 18,113, • «κυλιομένους
ὁμοῦ μὲ πόρνους καὶ μοιχούς...»: 18,115, • «δεισιδαίμονας»: 34,429, • «αἱ-
μομείκτας μετὰ μητέρων καὶ ἀδελφῶν»: 34,459, • «ἀσοφωτέρους ἀπὸ τὰ
ζῷα»: 34, 497, • «ἐστιγματισμένους», «χειροτέρους ἀπὸ τοὺς χοίρους ποὺ
πασαλείβονται μὲ περιττώματα», «κυνικὰ καθάρματα», «παναθλίους»,
«παμμιάρους», «ἀναισχύντους» κ.ἄ.]
Στὴν ὁμιλία του «Εἰς Τεσσαρακοστήν»: «Ἂς ντραποῦν οἱ Ἕλληνες βλέ-
ποντας τ ὴν ἀγάπη μ ὲ τ ὴν ὁ ποία ἀ ποδεχόμεθα κ αὶ ἀσπαζόμεθα τ ὸν
ἐρχομὸ τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς κι ἂς ὀνομάζουν ἐκεῖνοι γιορτὲς καὶ
πανηγύρια τὴ μέθη κι ὅλες τὶς ἄλλες ἀκολασίες κι ἀσχήμιες.»
Τίποτε δὲν κατώρθωναν, διότι τέτοια εἶναι ἡ πλάνη (τῶν Ἑλλήνων φι-
λοσόφων), ὥστε, καὶ ἂν ἀκόμη κανεὶς δὲν τὴν ἐνοχλῇ, διαλύεται.» («Εἰς
τὸν Ἀπόστολον Παῦλον», Ὁμιλία Δ΄.)
Τὰ παιδιά, νὰ ὑπακοῦτε στοὺς γονεῖς σας σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ
Κυρίου... Ὅμως ὅταν ὁ γονέας εἶναι Ἕλλην ἢ αἱρετικός, τότε τὸ παιδὶ
δὲν πρέπει νὰ ὑπακούῃ.» («Εἰς τὴν Ἐπιστολὴν πρὸς Ἐφεσίους», Ὁμιλία
21, παρ. α.)
• «Γιατὶ ὁ ἅγιος
Sunday, October 11, 2009
imera kata tis 8anatikis poinis
auto mou moiazei me to exis.kata oli tin diarkeia tou xronou isxuei i 8anatiki poini k dimiourgisame mia mera an8ropinon dikaiomaton g tipikous logous k n blepoume poso apexoume apo auta t diakiomata.
Τρία άτομα καταδικάστηκαν σήμερα σε θάνατο στο Ιράν για την συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας μετά τις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου. Την Πέμπτη, η ίδια ποινή επιβλήθηκε στον διαδηλωτή Μοχάμαντ-Ρεζά Αλί-Ζαμάνι. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο περιστατικό εκτέλεσης της εσχάτης των ποινών, λίγες μέρες πριν την Παγκόσμια ημέρα κατά της Θανατικής Ποινής.
Mε αφορμή την ημέρα αυτή, για μια ακόμη φορά έρχεται στο προσκήνιο η εσχάτη των ποινών ενώ πολλά ερωτήματα τίθενται σχετικά με την επιβολή της αλλά και την ταύτιση της με το πνεύμα δικαίου που θα πρέπει να διακρίνει κάθε ευνομούμενη πολιτεία. Η μέρα αυτή αποτελεί μια πρωτοβουλία του «Παγκόσμιου Συνασπισμού για την κατάργηση της Θανατικής ποινής» και συγκεντρώνει παγκοσμίως 38 μη κυβερνητικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Διεθνούς Αμνηστίας.
H θανατική ποινή σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί φαινόμενο των καιρών μας. Ήδη, από τον 18ο αιώνα π.Χ στην Βαβυλώνα του βασιλιά Χαμουραμπί επικρατούσε ο θάνατος ως τιμωρία για 25 μορφές εγκληματικών πράξεων. Ο νόμος της Χιττίτης υπήρξε τον 14ο αιώνα ενώ τον 7ο αιώνα στην αρχαία Αθήνα την εμφάνιση του έκανε ο Δρακόντειος νόμος, σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή επιβαλλόταν σε όλα τα εγκλήματα.
Στην Αμερική, η θανατική ποινή ήρθε μαζί με τους Βρετανούς εξερευνητές της Νέας Γης και η πρώτη καταγεγραμμένη εκτέλεση έγινε το 1608 στην Βιρτζίνια ακολουθώντας το ευρωπαϊκό παράδειγμα.
Από τους δημοφιλέστερους τρόπους επιβολής της θανατικής ποινής υπήρξε η κρεμάλα και κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους η πυρά, «μέθοδος εξαγνισμού» των μαγισσών και σύμβολο σκοταδισμού. Η ανυπαρξία ενός οργανωμένου συστήματος απόδοσης δικαιοσύνης αλλά και η αυθαιρεσία, σε μεγάλο βαθμό, των αρχών οδήγησε στην άκριτη εκτέλεση ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων.
Με το πέρασμα των χρόνων συντελέστηκαν πολλές αλλαγές στην επιβολή της θανατικής ποινής η οποία εν τέλει απαγορεύτηκε στην περίπτωση μικρών εγκλημάτων. Ταυτόχρονα όμως άλλαζε και η στάση της κοινής γνώμης απέναντι στο φαινόμενο αυτό, που μέχρι στιγμής μόνον αρνητική δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού όχι μόνον πρόσφερε ικανοποίηση αλλά θεωρούνταν και απολύτως δίκαιη.
Η αλλαγή ήρθε από μεγάλους διανοητές με την δημιουργία του «Abolitionist Movement», το οποίο όχι μόνο κατόρθωσε να καταργήσει την θανατική ποινή στην Αυστρία και την Τοσκάνη αλλά κυρίως άλλαξε τον τρόπο σκέψης πίσω από την επιβολή. Οι αρχές πλέον δεν εκτελούσαν άκριτα, αλλά μέσα από διαδικασίες εξέτασης της εκάστοτε υπόθεσης κατέληγαν στο αν θα πρέπει να θανατωθεί ο κατηγορούμενος. Το εν λόγω κίνημα είχε αποτελέσματα και στην Αμερική, όπου ο Thomas Jefferson πρότεινε την δημιουργία ενός νόμου που θα όριζε την θανατική ποινή ως τιμωρία μόνον για εγκλήματα που αφορούσαν δολοφονίες ή εσχάτη προδοσία.
Και άλλες πολιτείες δεν άργησαν να υιοθετήσουν αυτόν τον τρόπο σκέψης, ωστόσο ένα μεγάλο πισωγύρισμα έγινε την περίοδο 1920 με 1950, με τους δύο Παγκοσμίους πολέμους και τον Ψυχρό πόλεμο να διαμορφώνουν ανεξέλεγκτες συνθήκες.
Η εμφάνιση πολλών ανθρωπιστικών οργανώσεων και η υπογραφή συνθηκών για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δημιούργησαν ένα ευνοϊκότερο κλίμα από την δεκαετία του 50' και ύστερα. Τη δεδομένη χρονική στιγμή η θανατική ποινή έχει περιοριστεί στην εφαρμογή της σε περιπτώσεις που σχετίζονται με τον φόνο και εν γένει πράξεις αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής ενώ σε πολλές χώρες έχει καταργηθεί.
Στην χώρα μας, η τελευταία εκτέλεση πραγματοποιήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1972 ενώ δια νόμου απαγορεύτηκε το 1993, με μοναδική εξαίρεση τα στρατιωτικά εγκλήματα σε περίοδο πολέμου.
Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί ολοκληρωτικά σε 88 χώρες του κόσμου, σε 11 μερικώς, σε 24 στην πράξη ενώ σε 75 χώρες διατηρείται ακόμη. Στις ΗΠΑ, οι 38 από τις 50 συνολικά πολιτείες υποστηρίζουν την θανατική ποινή ενώ ο αριθμός των μελλοθάνατων ξεπερνά τους 3.000. Τα τελευταία δύο χρόνια περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι έχουν εκτελεσθεί σε 49 χώρες του κόσμου, που αγνοώντας το ψήφισμα της 18 Δεκέμβρη του 2007 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για αναστολή των εκτελέσεων παγκοσμίως, συνέχισαν την επιβολή της ποινής κανονικά.
Πρώτες σε εκτελέσεις έρχονται οι ΗΠΑ , η Κίνα, η Ιαπωνία και το Ιράν όπου έχει γίνει και το 94% των εκτελέσεων. Μάλιστα, στις ΗΠΑ έχουν εκτελεστεί 19 ανήλικοι μεταξύ 1900 - 2003, περισσότεροι από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, κάτι το οποίο απαγορεύεται από διεθνείς συνθήκες.
Οι απόψεις σχετικά με την ύπαρξη της θανατικής ποινής ως μέσο «σωφρονισμού» διίστανται, την στιγμή που ίσως δεν θα έπρεπε. Πώς μπορεί να θεωρηθεί μια τέτοιου είδους ολοκληρωτική ποινή σωφρονισμός; Και κατά πόσο συνάδει με την εξελιγμένη κοινωνία στην οποία ανήκουμε, όπως θέλουμε να πιστεύουμε;
H θανατική ποινή στην πραγματικότητα αποτελεί ένα πολύ ισχυρό φόβητρο για όσους δεν πρόκειται να εγκληματήσουν, αφού για τους ίδιους τους εγκληματίες ισχύει μια βασική αρχή: πως δεν πρόκειται να συλληφθούν. Η αφαίρεση λοιπόν της ανθρώπινης ζωής, κάτι που απαγορεύει η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα πρέπει να ισχύει τόσο μεμονωμένα για τους πολίτες ενός κράτους όσο και για το ίδιο το κράτος.
Στο πέρασμα των χρόνων, πολλοί ηγέτες δικτατορικών, κυρίως, καθεστώτων έχουν κατηγορηθεί για δολοφονίες πολιτών όταν αυτή την στιγμή πραγματοποιούνται εκτελέσεις με το «κάλυμμα» μιας δημοκρατίας για την προστασία του «κοινού καλού». Μ'αυτές τις πρακτικές όμως δεν διαφέρουμε και ιδιαίτερα από τον κάθε δολοφόνο ή δικτάτορα.
Σ' αυτό το σημείο εγείρεται ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα όσων τάσσονται υπέρ της θανατικής ποινής. Ο κατηγορούμενος έχει διαπράξει ένα έγκλημα που δίκαια επιφέρει αυτού του είδους την ποινή, κατά κάποιο τρόπο δηλαδή του αξίζει αυτό που θα πάθει. Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» όμως, υπήρξε μέτρο πολύ προγενέστερων κοινωνιών και στους δικούς μας καιρούς αποτελεί περισσότερο τροχοπέδη. Δεν γίνεται να προχωρήσει μια κοινωνία όταν η ίδια διδάσκει την δολοφονία, όταν η ίδια αυτοδικεί αντί για τους συγγενείς του θύματος.
Επιπλέον, σε ένα σύστημα δικαιοσύνης που σε αρκετές των περιπτώσεων χωλαίνει πρέπει να υπάρχει μεγάλος βαθμός σιγουριάς από την πλευρά των αρχών για την ποινή που πρόκειται να επιβληθεί, και, ας μην γελιόμαστε, η διαφορετική και άνιση μεταχείριση περιπτώσεων που είναι ίδιες δεν λείπουν από τις κοινωνίες μας. Ακόμη, δεν είναι λίγες οι φορές που μελλοθάνατοι λόγω «λάθος» εκτιμήσεων, γλίτωσαν μερικές ώρες πριν εκτελεστούν ως κατηγορούμενοι για πολύ σοβαρά εγκλήματα.
H θανατική ποινή είναι ακραία, όπως και η δολοφονία ή οποιοδήποτε άλλο σοβαρό αδίκημα κατά της ανθρώπινης ζωής. Ο μόνος λόγος για τον οποίο το ζήτημα αυτό είναι διαπραγματεύσιμο είναι πως εκτελείται από το ίδιο το κράτος. Αυτός όμως είναι και ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να απαγορευθεί τελικά: δεν μπορεί ένα κράτος να παραβαίνει έναν από τους βασικότερους νόμους, και να δίνει αφύσικο τέλος σε έναν άνθρωπο.
Αξιοσημείωτα είναι τα λόγια του Cesare Beccaria, ενός μεγάλου διανοητή που πολέμησε ο ίδιος ενάντια στην εσχάτη των ποινών, σχετικά με την αποτελεσματικότητα της: «Ο θάνατος ενός εγκληματία είναι ένα τρομερό, αλλά προσωρινό θέμα, συνεπώς είναι μια λιγότερο αποτελεσματική μέθοδος αποτροπής (άλλων ανθρώπων από εγκληματικές πράξεις) απ' ότι το συνεχές παράδειγμα ενός ανθρώπου αποστερημένου από την ελευθερία του, καταδικασμένου να διορθώσει μέσα από τη δουλεία του, το κακό που έκανε στην κοινωνία. Αν κάνω ένα τέτοιο έγκλημα, λέει ο θεατής στον εαυτό του, θα υποβιβαστώ σε αυτή τη μίζερη κατάσταση σε ολόκληρη τη ζωή μου. (Είναι) μια πολύ πιο ισχυρή αποτροπή από το φόβο του θανάτου τον οποίο οι άνθρωποι κρατούν πάντα σε μια απόμακρη αφάνεια. Οι βίαιες εντυπώσεις μας εκπλήσσουν, αλλά η επίδρασή τους είναι στιγμιαία. Μια ποινή, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να έχει τόσο βαθμό αυστηρότητας ώστε να αποτρέπει επαρκώς τους άλλους».
Mε αφορμή την ημέρα αυτή, για μια ακόμη φορά έρχεται στο προσκήνιο η εσχάτη των ποινών ενώ πολλά ερωτήματα τίθενται σχετικά με την επιβολή της αλλά και την ταύτιση της με το πνεύμα δικαίου που θα πρέπει να διακρίνει κάθε ευνομούμενη πολιτεία. Η μέρα αυτή αποτελεί μια πρωτοβουλία του «Παγκόσμιου Συνασπισμού για την κατάργηση της Θανατικής ποινής» και συγκεντρώνει παγκοσμίως 38 μη κυβερνητικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Διεθνούς Αμνηστίας.
H θανατική ποινή σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί φαινόμενο των καιρών μας. Ήδη, από τον 18ο αιώνα π.Χ στην Βαβυλώνα του βασιλιά Χαμουραμπί επικρατούσε ο θάνατος ως τιμωρία για 25 μορφές εγκληματικών πράξεων. Ο νόμος της Χιττίτης υπήρξε τον 14ο αιώνα ενώ τον 7ο αιώνα στην αρχαία Αθήνα την εμφάνιση του έκανε ο Δρακόντειος νόμος, σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή επιβαλλόταν σε όλα τα εγκλήματα.
Στην Αμερική, η θανατική ποινή ήρθε μαζί με τους Βρετανούς εξερευνητές της Νέας Γης και η πρώτη καταγεγραμμένη εκτέλεση έγινε το 1608 στην Βιρτζίνια ακολουθώντας το ευρωπαϊκό παράδειγμα.
Από τους δημοφιλέστερους τρόπους επιβολής της θανατικής ποινής υπήρξε η κρεμάλα και κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους η πυρά, «μέθοδος εξαγνισμού» των μαγισσών και σύμβολο σκοταδισμού. Η ανυπαρξία ενός οργανωμένου συστήματος απόδοσης δικαιοσύνης αλλά και η αυθαιρεσία, σε μεγάλο βαθμό, των αρχών οδήγησε στην άκριτη εκτέλεση ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων.
Με το πέρασμα των χρόνων συντελέστηκαν πολλές αλλαγές στην επιβολή της θανατικής ποινής η οποία εν τέλει απαγορεύτηκε στην περίπτωση μικρών εγκλημάτων. Ταυτόχρονα όμως άλλαζε και η στάση της κοινής γνώμης απέναντι στο φαινόμενο αυτό, που μέχρι στιγμής μόνον αρνητική δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού όχι μόνον πρόσφερε ικανοποίηση αλλά θεωρούνταν και απολύτως δίκαιη.
Η αλλαγή ήρθε από μεγάλους διανοητές με την δημιουργία του «Abolitionist Movement», το οποίο όχι μόνο κατόρθωσε να καταργήσει την θανατική ποινή στην Αυστρία και την Τοσκάνη αλλά κυρίως άλλαξε τον τρόπο σκέψης πίσω από την επιβολή. Οι αρχές πλέον δεν εκτελούσαν άκριτα, αλλά μέσα από διαδικασίες εξέτασης της εκάστοτε υπόθεσης κατέληγαν στο αν θα πρέπει να θανατωθεί ο κατηγορούμενος. Το εν λόγω κίνημα είχε αποτελέσματα και στην Αμερική, όπου ο Thomas Jefferson πρότεινε την δημιουργία ενός νόμου που θα όριζε την θανατική ποινή ως τιμωρία μόνον για εγκλήματα που αφορούσαν δολοφονίες ή εσχάτη προδοσία.
Και άλλες πολιτείες δεν άργησαν να υιοθετήσουν αυτόν τον τρόπο σκέψης, ωστόσο ένα μεγάλο πισωγύρισμα έγινε την περίοδο 1920 με 1950, με τους δύο Παγκοσμίους πολέμους και τον Ψυχρό πόλεμο να διαμορφώνουν ανεξέλεγκτες συνθήκες.
Η εμφάνιση πολλών ανθρωπιστικών οργανώσεων και η υπογραφή συνθηκών για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δημιούργησαν ένα ευνοϊκότερο κλίμα από την δεκαετία του 50' και ύστερα. Τη δεδομένη χρονική στιγμή η θανατική ποινή έχει περιοριστεί στην εφαρμογή της σε περιπτώσεις που σχετίζονται με τον φόνο και εν γένει πράξεις αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής ενώ σε πολλές χώρες έχει καταργηθεί.
Στην χώρα μας, η τελευταία εκτέλεση πραγματοποιήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1972 ενώ δια νόμου απαγορεύτηκε το 1993, με μοναδική εξαίρεση τα στρατιωτικά εγκλήματα σε περίοδο πολέμου.
Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί ολοκληρωτικά σε 88 χώρες του κόσμου, σε 11 μερικώς, σε 24 στην πράξη ενώ σε 75 χώρες διατηρείται ακόμη. Στις ΗΠΑ, οι 38 από τις 50 συνολικά πολιτείες υποστηρίζουν την θανατική ποινή ενώ ο αριθμός των μελλοθάνατων ξεπερνά τους 3.000. Τα τελευταία δύο χρόνια περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι έχουν εκτελεσθεί σε 49 χώρες του κόσμου, που αγνοώντας το ψήφισμα της 18 Δεκέμβρη του 2007 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για αναστολή των εκτελέσεων παγκοσμίως, συνέχισαν την επιβολή της ποινής κανονικά.
Πρώτες σε εκτελέσεις έρχονται οι ΗΠΑ , η Κίνα, η Ιαπωνία και το Ιράν όπου έχει γίνει και το 94% των εκτελέσεων. Μάλιστα, στις ΗΠΑ έχουν εκτελεστεί 19 ανήλικοι μεταξύ 1900 - 2003, περισσότεροι από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, κάτι το οποίο απαγορεύεται από διεθνείς συνθήκες.
Οι απόψεις σχετικά με την ύπαρξη της θανατικής ποινής ως μέσο «σωφρονισμού» διίστανται, την στιγμή που ίσως δεν θα έπρεπε. Πώς μπορεί να θεωρηθεί μια τέτοιου είδους ολοκληρωτική ποινή σωφρονισμός; Και κατά πόσο συνάδει με την εξελιγμένη κοινωνία στην οποία ανήκουμε, όπως θέλουμε να πιστεύουμε;
H θανατική ποινή στην πραγματικότητα αποτελεί ένα πολύ ισχυρό φόβητρο για όσους δεν πρόκειται να εγκληματήσουν, αφού για τους ίδιους τους εγκληματίες ισχύει μια βασική αρχή: πως δεν πρόκειται να συλληφθούν. Η αφαίρεση λοιπόν της ανθρώπινης ζωής, κάτι που απαγορεύει η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα πρέπει να ισχύει τόσο μεμονωμένα για τους πολίτες ενός κράτους όσο και για το ίδιο το κράτος.
Στο πέρασμα των χρόνων, πολλοί ηγέτες δικτατορικών, κυρίως, καθεστώτων έχουν κατηγορηθεί για δολοφονίες πολιτών όταν αυτή την στιγμή πραγματοποιούνται εκτελέσεις με το «κάλυμμα» μιας δημοκρατίας για την προστασία του «κοινού καλού». Μ'αυτές τις πρακτικές όμως δεν διαφέρουμε και ιδιαίτερα από τον κάθε δολοφόνο ή δικτάτορα.
Σ' αυτό το σημείο εγείρεται ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα όσων τάσσονται υπέρ της θανατικής ποινής. Ο κατηγορούμενος έχει διαπράξει ένα έγκλημα που δίκαια επιφέρει αυτού του είδους την ποινή, κατά κάποιο τρόπο δηλαδή του αξίζει αυτό που θα πάθει. Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» όμως, υπήρξε μέτρο πολύ προγενέστερων κοινωνιών και στους δικούς μας καιρούς αποτελεί περισσότερο τροχοπέδη. Δεν γίνεται να προχωρήσει μια κοινωνία όταν η ίδια διδάσκει την δολοφονία, όταν η ίδια αυτοδικεί αντί για τους συγγενείς του θύματος.
Επιπλέον, σε ένα σύστημα δικαιοσύνης που σε αρκετές των περιπτώσεων χωλαίνει πρέπει να υπάρχει μεγάλος βαθμός σιγουριάς από την πλευρά των αρχών για την ποινή που πρόκειται να επιβληθεί, και, ας μην γελιόμαστε, η διαφορετική και άνιση μεταχείριση περιπτώσεων που είναι ίδιες δεν λείπουν από τις κοινωνίες μας. Ακόμη, δεν είναι λίγες οι φορές που μελλοθάνατοι λόγω «λάθος» εκτιμήσεων, γλίτωσαν μερικές ώρες πριν εκτελεστούν ως κατηγορούμενοι για πολύ σοβαρά εγκλήματα.
H θανατική ποινή είναι ακραία, όπως και η δολοφονία ή οποιοδήποτε άλλο σοβαρό αδίκημα κατά της ανθρώπινης ζωής. Ο μόνος λόγος για τον οποίο το ζήτημα αυτό είναι διαπραγματεύσιμο είναι πως εκτελείται από το ίδιο το κράτος. Αυτός όμως είναι και ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να απαγορευθεί τελικά: δεν μπορεί ένα κράτος να παραβαίνει έναν από τους βασικότερους νόμους, και να δίνει αφύσικο τέλος σε έναν άνθρωπο.
Αξιοσημείωτα είναι τα λόγια του Cesare Beccaria, ενός μεγάλου διανοητή που πολέμησε ο ίδιος ενάντια στην εσχάτη των ποινών, σχετικά με την αποτελεσματικότητα της: «Ο θάνατος ενός εγκληματία είναι ένα τρομερό, αλλά προσωρινό θέμα, συνεπώς είναι μια λιγότερο αποτελεσματική μέθοδος αποτροπής (άλλων ανθρώπων από εγκληματικές πράξεις) απ' ότι το συνεχές παράδειγμα ενός ανθρώπου αποστερημένου από την ελευθερία του, καταδικασμένου να διορθώσει μέσα από τη δουλεία του, το κακό που έκανε στην κοινωνία. Αν κάνω ένα τέτοιο έγκλημα, λέει ο θεατής στον εαυτό του, θα υποβιβαστώ σε αυτή τη μίζερη κατάσταση σε ολόκληρη τη ζωή μου. (Είναι) μια πολύ πιο ισχυρή αποτροπή από το φόβο του θανάτου τον οποίο οι άνθρωποι κρατούν πάντα σε μια απόμακρη αφάνεια. Οι βίαιες εντυπώσεις μας εκπλήσσουν, αλλά η επίδρασή τους είναι στιγμιαία. Μια ποινή, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να έχει τόσο βαθμό αυστηρότητας ώστε να αποτρέπει επαρκώς τους άλλους».
Wednesday, October 7, 2009
sssssssssssskataaaaaaaaaaaaaaaaaaa
einai apisteuto oti i arsi tis exousias pernaaei akoma apo ta xeria tis ekklisias.borei o laos na exelexe tin kibernisi.omos prepei n orkistei apo tin ekklisias.oi ennoies 8espizode apo kei?orkizomai px n ipireto t sidagma...pote omos dn iparxei teleti apoxorisis
Sunday, October 4, 2009
to teixos pou iparxei akoma
http://www.youtube.com/watch?v=wy3wvPmej2U&feature=player_embedded#
Το συγκεκριμένο βίντεο είναι διαφήμιση μιας μεγάλης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας στο Ισραήλ. Έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις στο Ισραήλ αλλά και σε άλλες χώρες σε σημείο που ο Ahmed Tibi Άραβας Βουλευτής στο Ισραηλινό κοινοβούλιο Knesset ζήτησε την άμεση απόσυρση της διαφήμισης με το σκεπτικό ότι «το τείχος (της Δυτικής Όχθης) χωρίζει οικογένειες και εμποδίζει σε παιδιά την πρόσβαση σε σχολεία και κλινικές, παρόλα αυτά η διαφήμιση το παρουσιάζει σαν να ήταν ένας απλός φράχτης κήπου στο Τελ Αβίβ».
Στην αρχή της διαφήμισης μια μπάλα ποδοσφαίρου πέφτει απειλητικά πάνω σε ένα στρατιωτικό όχημα. Οι νεαροί Ισραηλινοί στρατιώτες τρομάζουν και παίρνουν θέσεις μάχης αλλά μόλις ανακαλύπτουν ότι πρόκειται απλά για μια μπάλα ποδοσφαίρου το παιχνίδι αρχίζει. Η μπάλα πηγαινοέρχεται από την μία και την άλλη πλευρά του τείχους και με το κινητό οι στρατιώτες καλούν κι άλλους φαντάρους να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Το βίντεο κλείνει με τον εκφωνητή να λέει «τι χρειαζόμαστε στο τέλος; απλά λίγο γέλιο».
Η συζήτηση-αντιπαράθεση που ξεκίνησε στο διαδίκτυο και στα blogs σύντομα εμπλουτίστηκε από ένα ακόμη βίντεο (φτιαγμένο μάλλον από Παλαιστίνιους) όπου εκεί παρουσιάζεται μια πιο «ρεαλιστική» εικόνα με τους Παλαιστίνιους να παίζουν ποδόσφαιρο αλλά όταν η μπάλα φτάνει στους Ισραηλινούς στρατιώτες αυτοί απαντούν με δακρυγόνα.
Το τείχος που κατασκευάζουν ακόμη οι Ισραηλινοί στη Δυτική Όχθη είναι ένα τεράστιο οικοδομικό έργο. Όταν ολοκληρωθεί θα έχει μήκος 700 χιλιομέτρων (με τα 2/3 να είναι ήδη έτοιμα) ύψος μέχρι 8 μέτρα και θα περιλαμβάνει τάφρους, φυλάκια και άλλα μέτρα ασφαλείας. Το 2004 πραγματοποιήθηκε δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και η κατασκευή κρίθηκε παράνομη, ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο.
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 (28 χρόνια αφού κτίστηκε) ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα καινούργιο τείχος θα κατασκευαζόταν για να χωρίσει οικογένειες, κοινότητες και ανθρώπους όλα στο όνομα της «ασφάλειας» και της «προστασίας».
Το πιο ανησυχητικό είναι μια φασίζουσα λογική η οποία νομιμοποιεί στα μυαλά πολλών Ισραηλινών την ύπαρξη του τείχους. Σε αυτό το πλαίσιο η διαφήμιση σκηνοθετεί μια χαρούμενη ατμόσφαιρα όπου ακόμη και το τείχος, που είναι σύμβολο καταπίεσης και ρατσιστικού διαχωρισμού, μετατρέπεται σε μια πραγματικότητα που οι φαντάροι αντικρίζουν καθημερινά στις περιπολίες τους στην περιοχή και ενσωματώνεται ακόμη και στο παιχνίδι τους με την μπάλα.
Η «πραγματική» πραγματικότητα όμως είναι ακόμη πιο σκληρή από την σκηνοθετημένη. Πολλά διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν εικόνες από το πρόσφατο πόλεμο στη Γάζα όπου Ισραηλινοί με ξαπλώστρες και φαγητό παρακολουθούσαν από ένα ύψωμα στα σύνορα τους βομβαρδισμούς φωνάζοντας από χαρά όταν μια βόμβα έπληττε ένα στόχο. Κάποιοι από αυτούς ίσως χρησιμοποίησαν το κινητό τους για να ενημερώσουν τους φίλους τους ότι στο συγκεκριμένο ύψωμα έχει κάλη θέα, είναι μαζεμένος αρκετός κόσμος και υπάρχει μιά χαρούμενη «διάθεση».
Το συγκεκριμένο βίντεο είναι διαφήμιση μιας μεγάλης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας στο Ισραήλ. Έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις στο Ισραήλ αλλά και σε άλλες χώρες σε σημείο που ο Ahmed Tibi Άραβας Βουλευτής στο Ισραηλινό κοινοβούλιο Knesset ζήτησε την άμεση απόσυρση της διαφήμισης με το σκεπτικό ότι «το τείχος (της Δυτικής Όχθης) χωρίζει οικογένειες και εμποδίζει σε παιδιά την πρόσβαση σε σχολεία και κλινικές, παρόλα αυτά η διαφήμιση το παρουσιάζει σαν να ήταν ένας απλός φράχτης κήπου στο Τελ Αβίβ».
Στην αρχή της διαφήμισης μια μπάλα ποδοσφαίρου πέφτει απειλητικά πάνω σε ένα στρατιωτικό όχημα. Οι νεαροί Ισραηλινοί στρατιώτες τρομάζουν και παίρνουν θέσεις μάχης αλλά μόλις ανακαλύπτουν ότι πρόκειται απλά για μια μπάλα ποδοσφαίρου το παιχνίδι αρχίζει. Η μπάλα πηγαινοέρχεται από την μία και την άλλη πλευρά του τείχους και με το κινητό οι στρατιώτες καλούν κι άλλους φαντάρους να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Το βίντεο κλείνει με τον εκφωνητή να λέει «τι χρειαζόμαστε στο τέλος; απλά λίγο γέλιο».
Η συζήτηση-αντιπαράθεση που ξεκίνησε στο διαδίκτυο και στα blogs σύντομα εμπλουτίστηκε από ένα ακόμη βίντεο (φτιαγμένο μάλλον από Παλαιστίνιους) όπου εκεί παρουσιάζεται μια πιο «ρεαλιστική» εικόνα με τους Παλαιστίνιους να παίζουν ποδόσφαιρο αλλά όταν η μπάλα φτάνει στους Ισραηλινούς στρατιώτες αυτοί απαντούν με δακρυγόνα.
Το τείχος που κατασκευάζουν ακόμη οι Ισραηλινοί στη Δυτική Όχθη είναι ένα τεράστιο οικοδομικό έργο. Όταν ολοκληρωθεί θα έχει μήκος 700 χιλιομέτρων (με τα 2/3 να είναι ήδη έτοιμα) ύψος μέχρι 8 μέτρα και θα περιλαμβάνει τάφρους, φυλάκια και άλλα μέτρα ασφαλείας. Το 2004 πραγματοποιήθηκε δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και η κατασκευή κρίθηκε παράνομη, ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο.
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 (28 χρόνια αφού κτίστηκε) ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα καινούργιο τείχος θα κατασκευαζόταν για να χωρίσει οικογένειες, κοινότητες και ανθρώπους όλα στο όνομα της «ασφάλειας» και της «προστασίας».
Το πιο ανησυχητικό είναι μια φασίζουσα λογική η οποία νομιμοποιεί στα μυαλά πολλών Ισραηλινών την ύπαρξη του τείχους. Σε αυτό το πλαίσιο η διαφήμιση σκηνοθετεί μια χαρούμενη ατμόσφαιρα όπου ακόμη και το τείχος, που είναι σύμβολο καταπίεσης και ρατσιστικού διαχωρισμού, μετατρέπεται σε μια πραγματικότητα που οι φαντάροι αντικρίζουν καθημερινά στις περιπολίες τους στην περιοχή και ενσωματώνεται ακόμη και στο παιχνίδι τους με την μπάλα.
Η «πραγματική» πραγματικότητα όμως είναι ακόμη πιο σκληρή από την σκηνοθετημένη. Πολλά διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν εικόνες από το πρόσφατο πόλεμο στη Γάζα όπου Ισραηλινοί με ξαπλώστρες και φαγητό παρακολουθούσαν από ένα ύψωμα στα σύνορα τους βομβαρδισμούς φωνάζοντας από χαρά όταν μια βόμβα έπληττε ένα στόχο. Κάποιοι από αυτούς ίσως χρησιμοποίησαν το κινητό τους για να ενημερώσουν τους φίλους τους ότι στο συγκεκριμένο ύψωμα έχει κάλη θέα, είναι μαζεμένος αρκετός κόσμος και υπάρχει μιά χαρούμενη «διάθεση».
ipo8esi xrisi augi
ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
o bastardos Mixalogiakos.O opoios anoike se akrodexies paranomes organoseis sta niata tou.Tin dekatia tou 70 eixe silif8ei me ekriktikous mixanismous ktl.Ipostirizei oti iparxei ena aoato xeri pou kinei ta nimata kai pou 8elei na exodosei tin organosi xrisi augi me skopo na apotrepsei tin koini sineidhsh.Gia ekeinon den eu8inete i orati leitourgia tis bias.I bia kai o fasismos oikodomisan pada pano ston aorato fovo.ston fovo ton kommouniston,twn ebraiwn.pisteuei oti 8a epanalif8oun xana auta ta episodeia.kai pera apo to aisthima koinwnikis eu8inis pou anaferete,oti gia auto apoxwrisan stis 2 t mesimeri.kai ean mazeuodousan alla 1000 atoma tis xrisis augis kai alla 2000 anarxikoi(anagnorizei oti eimaste perissoteroi)8a eixame aimatoxusia kai aimatobamenous dromous.pragma pou deixnei oti ta xrysa wa sthrizode stin bia apla den itan i katalili stigmi na energisoun.ws gnwstwn oi kotes epiti8ode 30 atoma enadion enos k tn maxaironoun pisoplata.
batsoi tv neonazi ola ta gourounia douleuete mazi.
gia emena kai sta matia mas apla isastan kotes pou to balate alli mia fora sta podia oust kotes.8a er8ei i seira sas kwlotourkoi.xazobiolides bastardoi.kaime tis simaies opws ta mounia tis manas sas.aima tima poutanas gioi.
h imera tis 4is octombriou 2009
Apo tin paidiki mou ilikia 8umamai tin ipostirixi tou patera mou pros to panelinio sosialistiko koma.To komma auto pou diepete me mia megali istoria kai mia megali klironomia agwnwn.Sta matia mou to pasok xehase tin plieopsifia tou laou,isws akoma kai epeidi o simitis prospa9ise na balei tin ellada se mia prwtoporia ston die8ni xwro,pragma pou to katafere kai i die8ni eikona tis elladas anadiamorfo8ike kai anebike.Sta paralila omws edose ton xrono kai tin anesi stin adipoliteusi na anadiorgano8ei kai na ekmetaleutei sosta tis sin8ikes kai tis katastaseis.To xtipima pou dex8ike i oikonomia ofeilete stin eisodo tou eurw pou katakermatise tin elliniki oikonomia.Paralila to pasok odeue perissotero se ena koma exousias kai me ton kairo xanotan i ais8isi tou agwnistikou metwpou pou ekrosopeue.Egine enas mixanismos sti leitourgia tis pagosmias agoras.Sigoura i 8iteia tous stin exousia tis xwras exei simadeuteie apo maura skandala.Skandala pou eite den ma8ame pote eite pou ma8ame k den egine tipota giati mas xaraktirizei i adiaforia.Sigoura episis to koma itan anwrimo na diakibernisei sosta.I baremara pou mas xaraktirizei eftase to 2004 sto pasok.Ekeino eu8inotan gia tin baremara mas.Na allaxoume more kai mia fora.OI ellines k i ellada eixe kaloma8ei.To pasok einai koma kefalaiou alla agwnizete kai gia ta dikaiwmata tou laou.Einia kata kapio tropo i mesotita tou politikou xwrou pou kapote itan tou aristerou.EInai to koma pou metriazei ta pragmata,mia koini lisi,siniparxis.I nea dimokratia safos den epnee enan aera allagis apla stirix8ike se sikofadologies kai iposxologies.Paralila me tin baremara mas kai tin dia8esi na dokimasoume kai kati allo-kai ton agwna pou i nea dimokratia eixe organosei exase.I katastofri tis politikis tis dexias kai tis neas dimokratias einai xaraktiristiko.Xehase teleios to lao,eunoise kapoia strwmata kai kapoious opadikous ipostirixtes tis.me armonia me olous tous allous organimous prospa8ise na kibernisei.i apotixia fenete mono k mono sto oti den katafere na oliklirosei kai tis dio fores tin 8iteia tis.Ola ta skandala mas amaurosan kai mas ptoisan to i8iko.i politiki tous xaraktirizete apo tin eunoiokratia kai tin diaf8ora.I oikonomia tous stin ekmetaleusi tou laou k tin ipostirixi tou kefailaiou,kai stin dolofonia tis e8nikis oikonomias.
erxete tin 4i okotombriou 2009 o kirios g.papandreou o opoios odigei to pasok stin niki.i niki einai kia proswpiki alla kai olon oswn sidelesan se autin alla telos ston elliniko lao.Se mia politiki nea,opou i an8ropoi bgikan stous dromous na tin panigiriosoun,pragama pou den boroun na kanoun ta megalo astika komata tou kefalaiou.Sin ta pososta tou siriza pou einai outopiko komma me tin kali ennoia,komma idanismou kai agwna.kai ola ta 8etika pou presdeuei,o proodeutismos kai o agwnas gia tin isotimia,ta dikaiwmata kai tin euhmeriea tou topou,iparxei mia aisiodoxia.i eu8inei einai baria.i istoria einai kata kapoio tropo enadion sas.auti tin stigmi simaxos sas einai i aisiodoxia mas.min xaramiste auta ta pleonektimata gia na poume se merika xronia,gia alli mia fora o laos ediexe pisti pou tin plirwse akriba.To mellon sas anikei.Gia na alaxei mia koinwnia prepei na to epizitioun kai oi polites.gia na euimerisei to kratos,h dimokratia kai i dikaiosini prepei na euhmerisoun kai oi polites.TO mellon kai oi praxeis sas sas anoikoun.Apo autin tin gwnia tou kosmou meta xaras,pistis alla kai fobou
xairetoume autin tin niki tou pasok:)
erxete tin 4i okotombriou 2009 o kirios g.papandreou o opoios odigei to pasok stin niki.i niki einai kia proswpiki alla kai olon oswn sidelesan se autin alla telos ston elliniko lao.Se mia politiki nea,opou i an8ropoi bgikan stous dromous na tin panigiriosoun,pragama pou den boroun na kanoun ta megalo astika komata tou kefalaiou.Sin ta pososta tou siriza pou einai outopiko komma me tin kali ennoia,komma idanismou kai agwna.kai ola ta 8etika pou presdeuei,o proodeutismos kai o agwnas gia tin isotimia,ta dikaiwmata kai tin euhmeriea tou topou,iparxei mia aisiodoxia.i eu8inei einai baria.i istoria einai kata kapoio tropo enadion sas.auti tin stigmi simaxos sas einai i aisiodoxia mas.min xaramiste auta ta pleonektimata gia na poume se merika xronia,gia alli mia fora o laos ediexe pisti pou tin plirwse akriba.To mellon sas anikei.Gia na alaxei mia koinwnia prepei na to epizitioun kai oi polites.gia na euimerisei to kratos,h dimokratia kai i dikaiosini prepei na euhmerisoun kai oi polites.TO mellon kai oi praxeis sas sas anoikoun.Apo autin tin gwnia tou kosmou meta xaras,pistis alla kai fobou
xairetoume autin tin niki tou pasok:)
Saturday, October 3, 2009
"το ΚΚΕ είναι το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας" Γεωργιος Παπανδρεου, πρωθυπουργος της Ελλαδα
"το ΚΚΕ είναι το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας"
Γεωργιος Παπανδρεου, πρωθυπουργος της Ελλαδα
Γεωργιος Παπανδρεου, πρωθυπουργος της Ελλαδα
Subscribe to:
Posts (Atom)
About Me
- oratrondelta
- ENAS EINAI O STOXOS GNOSTOS APO PALIA.PALIA KAIGAN BIBLIA TORA KAINE MALLIA,PALIA 8A ME KREMAGANE TORA OLA KALA,TORA ME KALOPIANOUN MOU KANOUNE PROTASEIS MOU IPOSXODE KARIERA LEEI ARKEI NA KATALAGIASEIS.TORA ME AFOMOMOIONOUN KAI ME OIKOIOPOIOUN ALLA KALOU KAKOU ME PARAKOLOU8OUN KAI POU K POU XTYPANE MA XTIPIOUDE KAI AUTOI!