Βιωσιμότητα
Όταν ασχολούμαστε με τη βιωσιμότητα συχνά σκεφτόμαστε τη διάρκεια, τη μακροζωία και το σεβασμό στο περιβάλλον. Γενικά, μια βιώσιμη πρακτική είναι μια πρακτική που λαμβάνει υπόψη την υγεία του μέλλοντος. Εντούτοις, αυτή η ιδέα δεν αναφέρεται μόνο στο φυσικό, υλικό κόσμο -ισχύει επίσης για τη σκέψη, τις πεποιθήσεις, την ανθρώπινη συμπεριφορά και την κοινωνία σαν σύνολο.
Μία μη βιώσιμη πρακτική είναι αυτή που έχει ανισόρροπο, αρνητικό αποτέλεσμα, το οποίο με τον καιρό θα επιρρεάσει άσχημα το άτομο, την κοινωνία ή/και το περιβάλλον. Μία κλασσική περίπτωση είναι η τωρινή μας χρήση του πετρελαίου σαν μέσο ενέργειας. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μη βιώσιμο, επειδή το πετρέλαιο είναι κατά ένα μεγάλο μέρος μη ανανεώσιμο, και η καύση του είναι καταστρεπτική για το περιβάλλον. Οποιαδήποτε τεχνική που προκαλεί αμετάκλητη μείωση των πόρων, ή μακροπρόθεσμη περιβαλλοντική ρύπανση είναι μη βιώσιμη.
Παρομοίως, αν μια επιχείρηση παράγει μεγάλα ποσά ρυπογόνων υποπροϊόντων κατά την παραγωγή, μολύνοντας το περιβάλλον, αυτό θα θεωρούταν μη βιώσιμη πρακτική, ανεξάρτητα από το τι παράγει.
Ομοίως, εάν τα υλικά ή η γνώση που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή ενός προϊόντος δεν είναι της υψηλότερης γνωστής ποιότητας, πολύ συχνά η ακεραιότητα εκείνου του προϊόντος συμβιβάζεται εγγενώς, οδηγώντας στην ενδεχόμενη δημιουργία περισσότερων αποβλήτων όταν αποτυγχάνει εκείνο το προϊόν ή γίνεται ξεπερασμένο. Λαμβάνοντας υπόψη το τρέχον σύστημα κέρδους μας, όλα παράγονται με έμφυτη την αδυναμία, λόγω της ανάγκης να ανταγωνιστούν για το μερίδιο αγοράς. Με άλλα λόγια, εάν δύο επιχειρήσεις ανταγωνίζονται για να δημιουργήσουν ένα ορισμένο αντικείμενο και οι δύο θα πρέπει να έχουν στρατηγική στα υλικά και τα σχέδια που χρησιμοποιούν, συμβιβάζοντας πολύ συχνά την ποιότητα χάριν της οικονομίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα προϊόν που αναλώνεται πολύ γρηγορότερα από ένα προϊόν που του δόθηκε η μέγιστη προσοχή και τα υψηλότερης ποιότητας υλικά.
Αυτό το δεν συμβαίνει στο σύστημά μας για δύο λόγους:1) εάν μια επιχείρηση επρόκειτο να χρησιμοποιήσει το καλύτερο σχέδιο και τα καλύτερα υλικά, θα είχε μάλλον ένα πολύ υψηλότερο κόστος παραγωγής και θα έχανε πιθανώς τον ανταγωνισμό.2) εάν τα προϊόντα είχαν μεγάλη διάρκεια ζωής, οι άνθρωποι δεν θα χρειαζόταν να τα αντικαθιστούν επανειλημμένα, να αναβαθμίζουν και να επισκευάζουν μέρη τους, και ένα τεράστιο ποσό εισοδήματος και εργασιών θα χανόταν από τη βιομηχανία, πράγμα που επιβραδύνει την οικονομία.
Αυτό φυσικά είναι εξ ορισμού μη βιώσιμο, γιατί η έμφυτη ανεπάρκεια του οικονομικού συστήματος δημιουργεί τελικά τα περιττά πολλαπλάσια, τα απόβλητα και τη ρύπανση.
Και αυτό μας οδηγεί στις μη βιώσιμες ιδεολογίες.
Μια μη βιώσιμη ιδεολογία είναι αυτή που οδηγεί εγγενώς ένα πρόσωπο ή μια ομάδα στις μη βιώσιμες πρακτικές. Για παράδειγμα, ο λόγος που εγκαταστάσεις παραγωγής θα χρησιμοποιήσουν φτωχά υλικά για να δημιουργήσουν μη βιώσιμα προϊόντα, και να παράγουν επίσης ένα δυσανάλογο ποσό αποβλήτων, είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα μιας μεγαλύτερης δύναμης, γνωστή ως χρηματικό σύστημα ή σύστημα κέρδους. Σε ένα σύστημα κέρδους, δεν υπάρχει καμία ανταμοιβή για τη βιωσιμότητα, γιατί το σύστημα είναι χτισμένο πάνω στον ανταγωνισμό και την ανανέωση. Σε τέτοιες περιστάσεις, η βιωσιμότητα έρχεται πάντα δεύτερη στα οφέλη, γιατί η επιβίωση μιας επιχείρησης είναι βασισμένη στο κέρδος, και το κέρδος είναι εν μέρει βασισμένο στη μείωση των δαπανών και την επέκταση του εισοδήματος. Επομένως, οι μη βιώσιμες πρακτικές που υπάρχουν σε όλες τις βιομηχανίες είναι το αποτέλεσμα μιας ελλοχεύουσας ρωγμής στην ίδια την ιδεολογική οικονομική δομή.
Θεωρητικά, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι η ύπαρξη αφθονίας πόρων, μαζί με τα προϊόντα που αποτελούνται από τα πιο ανθεκτικά υλικά για τη μέγιστη βιωσιμότητα και αποδοτικότητα, είναι καλό πράγμα. Εντούτοις, αυτές οι έννοιες δεν ανταμείβονται στο τρέχον παγκόσμιο χρηματικό μας σύστημα. Αυτό που ανταμείβεται είναι η έλλειψη. Η έλλειψη και η προγραμματισμένη παλαίωση ανταμείβονται βραχυπρόθεσμα, γιατί αυτά δημιουργούν άμεση επιστροφή κέρδους, ενώ επίσης δημιουργούν περισσότερες θέσης εργασίας. Δυστυχώς, αυτή η βραχυπρόθεσμη ανταμοιβή επιφέρει μακροπρόθεσμη καταστροφή.
Το ελεύθερο επιχειρηματικό σύστημα, μαζί με όλες τις άλλες υποομάδες, όπως ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο φασισμός, είναι μια μη βιώσιμη ιδεολογία, γιατί έχει μια έμφυτη ροπή προς την περιβαλλοντική και κοινωνική κατάχρηση. Σαφέστερα, ένας κόσμος που ανταγωνίζεται για την εργασία, τους πόρους, και την επιβίωση είναι ένα μη βιώσιμο σύστημα εγγενώς, γιατί στερείται μια εξωτερική συνείδηση.
Οπότε τι είναι μια βιώσιμη ιδεολογία;
Παρόλο που αυτή η ερώτηση θα επιφέρει συνεχώς νέες απαντήσεις καθώς η ανθρώπινη εξέλιξη συνεχίζεται, σήμερα έχουμε μια έννοια που λέγεται επιστημονική μέθοδος. Πολύ απλά, η επιστημονική μέθοδος είναι μια διαδικασία έρευνας που χρησιμοποιεί τις πιο σύγχρονες μεθόδους, μετρήσεις, δοκιμές και πειραματισμούς, για να καταδείξει την ορθότητα μιας κατανόησης ή μιας πιθανής ανάλυσης σε ένα ορισμένο πρόβλημα.
Ένα παράδειγμα θα ήταν ένα πρόβλημα με το αυτοκίνητό σας. Εάν το αυτοκίνητό σας δεν ξεκινούσε, θα αρχίζατε ένα συνειρμό σκέψεων, βασισμένο στη λογική, για να βρείτε την πηγή του προβλήματος. Η λογική θα καθοδηγούσε την εστίασή σας, αρχίζοντας πιθανών με το πόση βενζίνη έχει το αυτοκίνητο, προχωρώντας στη μίζα, κλπ. Αυτή είναι η επιστημονική μέθοδος που εφαρμόζεται στην επίλυση προβλημάτων. Μια μη επιστημονική μέθοδος για ένα τέτοιο πρόβλημα θα ενέπιπτε στην κατηγορία του παραλόγου. Για παράδειγμα εάν το αυτοκίνητό σας δεν ξεκινούσε θα ήταν παράλογο να κοιτούσατε τα λάστιχα, γιατί οι ρόδες δεν θα είχαν καμία σχέση με τους μηχανισμούς που σχετίζονται με το πρόβλημα.
Δυστυχώς, η προσέγγισή μας στην κοινωνική λειτουργία στερείται κατά ένα μεγάλο μέρος τη λογική και τη μεθοδολογία, αλλά μάλλον καταδύεται στην παράδοση, τη δεισιδαιμονία και τις ξεπερασμένες μεθόδους συμπεριφοράς. Μια επιστημονική προσέγγιση στην κοινωνία, που χρησιμοποιεί τη λογική και την αιτία για να αξιολογεί και να αντιδράει στα κοινωνικά ζητήματα θα είχε μια φυσική έλξη προς τη βιωσιμότητα, γιατί τίποτα δεν μπορεί να απομονωθεί ή να αποσυνδεθεί σε μια τέτοια προσέγγιση. Με άλλα λόγια, πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τις παρωπίδες των συστημάτων και των ιδεολογιών που έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν, και να αρχίσουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τον πιο ευρύ και αμερόληπτο τρόπο που μπορούμε. Το μόνο μέσο που υποστηρίζει αυτήν την προσέγγιση είναι η επιστήμη, και τα δώρα της επιστήμης έχουν αναμφίβολα αποδείξει την ισχύ της. Επομένως, είναι καιρός να χρησιμοποιήσουμε τις μεθόδους της επιστήμης στην προσέγγισή μας στην ίδια την κοινωνία.
Μια γρήγορη ματιά στα μοντέλα λειτουργίας που χρησιμοποιούνται στον κόσμο σήμερα, απεικονίζει μια καταφανή αμέλεια της αιτίας, της λογικής και της επιστημονικής εφαρμογής. Οι οικονομικές δομές μας είναι βασισμένες σε μέσα ανταλλαγής και τιμών που έχουν μικρή σχέση με τους αληθινούς πόρους και την πραγματικότητα. Η θρησκεία συνεχίζει να κηρύσσει κοσμοθεωρίες που έχουν από καιρό ξεπεραστεί από την προοδευτική επιστημονική σκέψη. Το σύστημα εργασίας μας είναι οργανωμένο έτσι ώστε οι άνθρωποι πρέπει να απασχολούνται προκειμένου να κερδίσουν τα χρήματα για να επιβιώσουν, ενώ η πραγματική συμβολή αυτών των επαγγελμάτων στην κοινωνία είναι ιδιαίτερα ύποπτη, δείχνοντας ότι υπάρχουν επαγγέλματα για να κρατούν τους ανθρώπους απασχολημένους προκειμένου να ζουν και να υποστηρίζουν την οικονομική δομή. Αυτό είναι σπατάλη της ανθρώπινης ζωής…
Υπάρχουν πάρα πολλές απόψεις σχετικά με την κατανόηση ότι οι τρέχοντες κοινωνικοί μας θεσμοί είναι μη βιώσιμοι. Για να συνοψίσουμε το θέμα, η ζωή μας στη γη πρέπει να έχει μια θεμελιώδη προϋπόθεση από την οποία οι ενέργειές μας σχετίζονται. Αυτή η προϋπόθεση πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο εμπειρική, και μην βασισμένη στην ατομική άποψη ή προβολή. Από μια επιστημονική προοπτική, βλέπουμε ότι οι πόροι και η ανθρώπινη ευφυΐα είναι τα πολυτιμότερα ζητήματα. Η ανθρώπινη νοημοσύνη και συνειδητοποίηση, συνδυασμένες με τη στοχαστική διαχείριση και τη χρησιμοποίηση των γήινων πόρων είναι πραγματικά τα μόνα θεμελιώδη ζητήματα. Όλα τα άλλα χτίζονται πάνω σε αυτά. Επομένως, πρέπει να αρχίσουμε μια προσέγγιση που μεγιστοποιεί την εκπαίδευση, την τεχνολογία και τη διαχείριση των πόρων.
Μέχρι να γίνει αυτό, η βιωσιμότητα θα βρίσκεται σε κίνδυνο. Αυτός είναι ο στόχος του Venus Project και του κινήματος Zeitgeist.




Πνευματικότητα
Φαίνεται πως η πνευματικότητα έχει διαφορετικό νόημα για τον κάθε έναν από εμάς. Ένας τυπικός ορισμός θα ήταν: "Η αίσθηση της σημασίας και του σκοπού? Μία αίσθηση του εαυτού μας και της σχέσης του με αυτό που είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό μας".
Επί του παρόντος, η Θρησκεία και ο Μυστικισμός φαίνεται να έχουν το μονοπώλιο στην Πνευματικότητα. Θεϊστικές θρησκείες συχνά αναφέρονται στην σχέση του ανθρώπου με το Θεό ή τον θείο δημιουργό, ως μια πνευματική σχέση, ενώ στους Μυστικιστές θα βρείτε μια σχέση με κάποια υπερφυσική δύναμη. Η ουσία είναι ότι, σχεδόν καθολικά, η πνευματικότητα έχει να κάνει με μια «σχέση» σε ένα ή με ένα άλλο επίπεδο. Στις περισσότερες περιπτώσεις σχετίζεται με ένα πρόσωπο που συνδέεται με τον «τόπο» ή βρίσκει «νόημα» στη ζωή ... όποια και εάν είναι αυτά.
Όσο υποκειμενικά και να είναι αυτά τα πράγματα, αρχίσουμε να παρατηρούμε κάποιες αλλαγές σε αυτές τις έννοιες, γιατί η κοινωνική πρόοδος τείνει να χαράζει μια πορεία για αυτές τις κατανοήσεις που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου. Στη σύγχρονη εποχή, έχουμε την δυνατότητα να κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν μας και να εξετάσουμε τι θεωρούσαν οι πρόγονοί μας «πραγματικό» και, στη συνέχεια, να συγκρίνουμε τις ιδέες αυτές με ότι γνωρίζουμε σήμερα. Πολλές "πνευματικές πρακτικές" που υπήρχαν στο παρελθόν, δεν υπάρχουν πλέον, λόγω τις κατανόησης μας σε σχέση με το φυσικά φαινόμενα. Ως βασικό παράδειγμα, στις αρχές των θρησκειών συχνά "θυσιάζονταν" ζώα για ορισμένους σκοπούς ... αυτό σπάνια συμβαίνει σήμερα, αφού η καταλληλότητα των εν λόγω πράξεων αποδείχθηκε άχρηστη για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επίσης, σπάνια οι άνθρωποι εκτελούν «τον χορό της βροχής »για να επηρεάσουν τον καιρό ... Σήμερα γνωρίζουμε πως δημιουργούνται, οι καιρικές συνθήκες επομένως αυτές οι τελετουργικές πρακτικές δεν έχουν κανένα αυταπόδεικτο αποτέλεσμα.
Ομοίως, η ιδέα της «προσευχής» σε ένα θεό για ένα συγκεκριμένο αίτημα, έχει επίσης αποδειχθεί στατιστικά ότι έχει ελάχιστες επιπτώσεις ως προς το αποτέλεσμα, για να μην αναφέρω ότι τα στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός προσωποποιημένου δημιουργού δεν υπάρχουν προκύπτουν με κανέναν επιστημονικό τρόπο, μάλλον ... προέρχονται από την αρχαία ιστορική κερδοσκοπία και τη λογοτεχνική παράδοση.
Η Καθιερωμένες θρησκείες, από πολλές απόψεις, φαίνεται να έχουν τις ρίζες τους σε μια αντιληπτική παρανόηση για τις διαδικασίες της ζωής. Για παράδειγμα, παρουσιάζουν μια οπτική του κόσμου όπου ο άνθρωπος τοποθετείται συχνά σε ένα διαφορετικό επίπεδο από τα άλλα στοιχεία της φύσης. Αυτό το «πνευματικό εγώ» μας έχει οδηγήσει σε δραματικές συγκρούσεις για γενεές, όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπινων όντων, αλλά ακούσια και μεταξύ του ανθρώπου και του ίδιου του περιβάλλοντος.
Ωστόσο, καθώς ο χρόνος έχει προχώρησει, η επιστήμη έχει αποδείξει πως τα ανθρώπινα όντα υπόκεινται στις ίδιες ακριβώς δυνάμεις της φύσης, όπως κι όλα τα άλλα. Έχουμε μάθει ότι όλοι μας μοιραζόμαστε την ίδια ατομική υποδομή, με τα δέντρα, τα πουλιά και με όλες τις άλλες μορφές ζωής. Έχουμε μάθει ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα στοιχεία της φύσης ... χρειαζόμαστε τον καθαρό αέρα για να αναπνέουμε, τα τρόφιμα για να τρώμε, την ενέργεια του ήλιου, κλπ. Όταν γίνει κατανοητή αυτή η συμβιωτική σχέση της ζωής, θα αρχίσουμε να βλέπουμε ότι όσον αφορά τις "σχέσεις", οι σχέση μας με τον πλανήτη είναι η πιο βαθιά και η πιο σημαντική. Το μέσο με το οποίο αυτό εκφράζεται, είναι επιστήμη, γιατί η επιστημονική μέθοδος ήταν αυτή που μας επέτρεψε να έχουμε εικόνα όλων αυτών των φυσικών διαδικασιών, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο "ταιριάζουμε" σε αυτό το σύνολο του συστήματος της ζωής.
Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί «πνευματική αφύπνιση». Παρόλο που αυτή η αποδεδειγμένη από την επιστήμη πραγματικότητα, το ότι δηλαδή ο άνθρωπος, δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη μορφή της φύσης, και παρόλο που η ακεραιότητα μας σαν όντα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ακεραιότητα του περιβάλλοντος, εμείς στεκόμαστε χώρια από αυτό. Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική "πνευματική" κοσμοθεωρία, γιατί στον πυρήνα της αυτη η πραγματικότητα επιβάλει από μόνη της την ιδέα της αλληλεξάρτησης και της σύνδεσης με τα πάντα.
Η διασύνδεση του συνόλου της ζωής είναι αναμφισβήτητη στην πιο βασική έννοια του όρου, και είναι αυτή η διαρκής "σχέση" του συνόλου της διασύνδεσης που δεν έχει πλήρως υλοποιηθεί συνολικά από την κοινωνία μας. Έτσι, ο τρόπος συμπεριφοράς μας και οι αντίληψεις μας είναι εκτός γραμμής με την φύση ... και, επομένως, καταστροφικές.
Η φύση είναι ο ίδιος δάσκαλος μας, και τα κοινωνικά μας όργανα και οι φιλοσοφίες θα πρέπει να προέρχονται από αυτήν την θεμελιώδη και, πάντοτε, «πνευματική» κατανόηση.
Όσο γρηγορότερα αυτό το πνευματικό ξύπνημα διαδοθεί, τόσο πιο λογική, ειρηνική και παραγωγική θα γίνει η κοινωνία.