Ψήφιση από το κοινοβούλιο έκτακτης νομοθεσίας, για τη δραστική περιστολή των ελευθεριών σε περίπτωση "εσωτερικής αναταραχής". (Φράξια του Κόκκινου Στρ

.ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΑΑΝΤΕΡ. Σύμφωνα με την επίσημη αστυνομική εκδοχή, ο Μπάαντερ αυτοκτόνησε με μία σφαίρα στον αυχένα. Η αστυνομική αναπαράσταση υποστήριξε ότι ο Μπάαντερ αυτοπυροβολήθηκε με το δεξί χέρι, κρατώντας το όπλο από τη λαβή και σημαδεύοντας προς τα κάτω. Οι ιατροδικαστές ωστόσο ισχυρίστηκαν ότι ο αυτοπυροβολισμός στον αυχένα είναι εφικτός μόνον όταν κρατήσει κανείς το όπλο ανάποδα, με τη σκανδάλη να δείχνει προς τα πάνω. Ο Μπάαντερ ήταν αριστερόχειρας, αλλά ίχνη μπαρουτιού και αίματος βρέθηκαν στο δεξί του χέρι. Εκτός αυτού, δεν ελέγχθηκε ποτέ αν το υποτιθέμενο όπλο της αυτοκτονίας αφήνει ίχνη μπαρουτιού στο χέρι και δεν ακολουθήθηκε η απαραίτητη βαλλιστική εξέταση που θα αποδείκνυε αν ο θάνατος του κρατουμένου οφειλόταν πράγματι στο συγκεκριμένο όπλο. Δεν υπάρχουν επίσης εκθέσεις για την ακριβή φορά του βλήματος. Υπάρχει ωστόσο ειδική γνωμάτευση του BKA (της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας), σύμφωνα με την οποία το όπλο απείχε τη στιγμή της εκπυρσοκρότησης 30-35 εκατοστά από το σημείο εισόδου της σφαίρας στον αυχένα. Το στοιχείο αυτό αποκλείει την αυτοκτονία.ΓΙΑΝ-ΚΑΡΛ ΡΑΣΠΕ. Ο μάρτυρας Γκετς κατέθεσε ότι πήρε το όπλο από το δεξί χέρι του Ράσπε, όταν τον βρήκε νεκρό το πρωί της 18.10.1977. Οπως όμως διδάσκουν τα εγχειρίδια ιατροδικαστικής, το γεγονός ότι το όπλο βρίσκεται στο χέρι ενός ανθρώπου που έχει δεχθεί σφαίρα στο κεφάλι αποτελεί ένδειξη για τη δολοφονία του, γιατί το όπλο πέφτει από το χέρι του ατόμου που αυτοπυροβολείται στον κρόταφο. Είναι βέβαιο ότι η εισαγγελία διαπίστωσε την αντίφαση και φρόντισε να τη "διορθώσει", ισχυριζόμενη ψευδώς ότι το πιστόλι βρέθηκε "δίπλα" στο δεξί χέρι του Ράσπε. Εκτός αυτού, υπήρξε διάσταση ως προς τη στάση του βαριά πληγωμένου Ράσπε πάνω στο κρεβάτι: κατά τη μία εκδοχή ήταν ξαπλωμένος, ενώ άλλοι ισχυρίστηκαν ότι βρέθηκε καθιστός. Αντικρουόμενα ήταν ακόμη τα στοιχεία που αφορούσαν την απόσταση του κρεβατιού από τον τοίχο: η επίσημη ανακριτική έκθεση υποστηρίζει ψευδώς ότι πίσω από το κρεβάτι δεν υπήρχε χώρος ώστε να πυροβολήσει κάποιος από το σημείο αυτό τον Ράσπε. Οι φωτογραφίες ωστόσο του κελιού αποκαλύπτουν σαφώς ότι η απόσταση ήταν αρκετή ώστε να σταθεί εκεί ένα άτομο.ΓΚΟΥΝΤΡΟΥΝ ΕΝΣΛΙΝ. Τα άτομα που άνοιξαν το πρωί της 18.10.1977 το κελί της Ενσλιν δεν ανέφεραν την καρέκλα που υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε για τον απαγχονισμό της. Αργότερα, οι ίδιοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι κατέθεσαν διαφορετικές εκδοχές για τη θέση της καρέκλας. Πάντως ποτέ δεν ελέγχθηκαν τα ίχνη που βρέθηκαν πάνω στο συγκεκριμένο κάθισμα. Το καλώδιο με το οποίο υποτίθεται ότι κρεμάστηκε η Ενσλιν έσπασε την ώρα που προσπάθησαν να κατεβάσουν το πτώμα της. Αυτό σημαίνει ότι η αντοχή του δεν ξεπερνούσε τα 49 κιλά, δηλαδή το βάρος της. Πώς άντεξε επομένως την πρόσθετη επιβάρυνση των απότομων κινήσεων που συνοδεύουν την αγωνία του θανάτου την ώρα του απαγχονισμού; Ούτως ή άλλως, δεν έγινε ποτέ ο έλεγχος που θα αποδείκνυε αν το καλώδιο είχε κοπεί με το ψαλίδι που βρέθηκε στο κελί. Ακόμη, όπως ακριβώς συνέβη και με την περίπτωση της Μάινχοφ, δεν πραγματοποιήθηκε η ειδική εξέταση που θα πιστοποιούσε αν ο θάνατος προηγήθηκε του απαγχονισμού ή αν οφειλόταν σε αυτόν.ΙΡΜΓΚΑΡΝΤ ΜΕΛΕΡ. Η μόνη επιζήσασα της ίδιας βραδιάς (17-18.10.1977) βρέθηκε αιμόφυρτη στο κελί της, και μόνον ύστερα από πέντε ημέρες μπόρεσε να αφηγηθεί στη δικηγόρο της την εμπειρία της, η οποία ενίσχυε την εκδοχή της δολοφονίας των κρατουμένων.. Εκείνη τη στιγμή έχασε τις αισθήσεις της και συνήλθε στο διάδρομο, όπου βρέθηκε πάνω σε φορείο με το στήθος γεμάτο αίματα από μαχαιριές. Ακουσε τότε φωνές που έλεγαν "ξεπαστρέψαμε με τον Μπάαντερ και την Ενσλιν". Λιποθύμησε και πάλι και συνήλθε πολύ αργότερα στην πανεπιστημιακή κλινική του Τίμπινγκεν. Οι αρχές ισχυρίστηκαν ότι είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει με μαχαίρι. Στην αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε πρόσφατα, η Μέλερ υποστηρίζει ότι οι δυνάμεις ασφαλείας των φυλακών εισέβαλαν στα κελιά και σκότωσαν τους συντρόφους της. Για την καταγγελία της αυτή αντιμετωπίζει την κατηγορία της δυσφήμησης του κράτους.ΙΝΓΚΡΙΝΤ ΣΟΥΜΠΕΡΤ. Κρατούμενη στις ανδρικές φυλακές Στάντελχαϊμ του Μονάχου, βρέθηκε απαγχονισμένη στο κελί της στις 18 Νοεμβρίου 1977, προτού κλείσει μήνας από τις "αυτοκτονίες" των συντρόφων της στο Στάμχαϊμ. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, η Σούμπερτ κρεμάστηκε χρησιμοποιώντας το κάλυμμα του κρεβατιού της. Ο θάνατός της διαπιστώθηκε στις 19.10', και υπήρξαν μαρτυρίες ότι ήταν ζωντανή πριν από μία ακριβώς ώρα. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, την παραμονή του θανάτου της βρέθηκε ποσότητα κενό μετά τη μεταγωγή της στο Μόναχο. Σύμεκρηκτικών στο κελί της στο Στάμχαϊμ που παρέμενε φωνα με δηλώσεις του δικηγόρου της, η Σούμπερτ του είχε κάνει σαφές ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αυτοκτονήσει. Εκτός αυτού, η Σούμπερτ είχε συζητήσει πρόσφατα μαζί του το ενδεχόμενο να ζητήσει μεταγωγή στις γυναικείες φυλακές της Φρανκφούρτης, καθώς ήταν η μοναδική γυναίκα στις φυλακές του Μονάχου, γεγονός που την καταδίκαζε σε ακόμη αυστηρότερη απομόνωση


Η "τελική λύση" στο Στάμχαϊμ
.

Από την "αυτοκτονία" στην "αυτο-εκτέλεση"
Και όμως, σήμερα, 20 χρόνια από τη δραματική νύχτα της 18ης οκτωβρίου 1977, "Μπορεί κανείς να είναι τόσο δόλιος, ώστε να μετατρέψει το θάνατό του σε εκτέλεση." . Η τέταρτη κατηγορούμενη, η Ουλρίκε Μάινχοφ, είχε βρεθεί κρεμασμένη στο κελί της στις 11 Μαϊου 1976. Αυτοκτονία διέγνωσαν οι αρμόδιοι, όμως μια σειρά στοιχείων μαρτυρούσαν για το αντίθετο.Τρεις από τους τέσσερις αεροπειρατές σκοτώθηκαν και οι όμηροι απελευθερώθηκαν. Το πρωί της 18ης βρέθηκαν στο κελί τους στον 7ο όροφο των φυλακών του Στάμχαϊμ νεκροί ο Μπάαντερ, ο Ράσπε και η Ενσλιν. Η τέταρτη κρατούμενη Ιρμγκαρντ Μέλερ έφερε βαριά τραύματα από μαχαιριές στο στήθος, αλλά επέζησε. Δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ τους χωρίς τον έλεγχο των φυλάκων. Τυπικά αυτή η απαγόρευση επαφής θεσμοθετήθηκε με νόμο που ψηφίστηκε στις 2 Οκτωβρίου.Εχει μείνει ουσιαστικά αναπάντητο το ερώτημα πώς κατάφεραν οι φυλακισμένοι να εισαγάγουν δυο πιστόλια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και, το σημαντικότερο, πώς μπόρεσαν να τα κρατήσουν κρυμμένα επί βδομάδες μέσα στο κελί τους. Ο γενικός ομοσπονδιακός εισαγγελέας Ρέμπμαν υποστήριξε αργότερα ότι οι κρατούμενοι προμηθεύθηκαν τα όπλα κατά τη διάρκεια της δίκης τους. Υποτίθεται ότι τα έφεραν οι συνήγοροι. Ομως η δίκη είχε τελειώσει από τις 28 Απριλίου. Από τότε η διεύθυνση των φυλακών μετέφερε πολλές φορές τους κρατούμενους σε διαφορετικά κελιά. Από την ημέρα μάλιστα της απαγωγής του Σλάιερ οι φύλακες ερευνούσαν τα κελιά τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα. Σχεδόν καθημερινά τις έρευνες πραγματοποιούσαν ειδικοί άνδρες του ΒΚΑ. Αυτό σημαίνει ότι ερευνήθηκε πολλές φορές κάθε γωνιά του κελιού. Τα λιγοστά έπιπλα αποσυναρμολογήθηκαν, οι τοίχοι και το πάτωμα ψάχτηκαν εξονυχιστικά για κρύπτες.Είναι ελάχιστα πειστική η επίσημη εκδοχή ότι το βράδυ της 17ης προς 18η Οκτωβρίου είχε βάρδια μόνο ένας φύλακας και ότι όλο το βράδυ -από τις 11- δεν έριξε ούτε μια ματιά στα κελιά. Η εντολή ήταν να γίνεται έλεγχος κάθε έξι ώρες, όμως στην πράξη αυτό ήταν απλώς το μίνιμουμ. Κατά κανόνα ο έλεγχος γινόταν πολύ συχνότερα, και μάλιστα κατά τη διάρκεια της νύχτας και οπωσδήποτε τις κρίσιμες εκείνες στιγμές.Είκοσι χρόνια αργότερα, η εκδοχή της αυτοκτονίας μοιάζει ακόμα απίθανη. Το γεγονός ότι σήμερα γίνεται σχεδόν ομόφωνα αποδεκτή, οφείλεται κυρίως στην αλλαγή των πολιτικών συνθηκών και στη δυσκολία να μεταφερθεί κανείς στο κλίμα της εποχής. Είναι λίγο δύσκολο για τη σημερινή γερμανική κοινή γνώμη να αποδεχθεί ότι εκείνη την περίοδο υπήρχε ισχυρή πολιτική πίεση που οδηγούσε στην εξόντωση -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- των κρατουμένων.Στο διακομματικό στρατηγείο έκτακτης ανάγκης που συγκροτήθηκε, ο Χέλμουτ Σμιτ ξεκαθάρισε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού στο χειρισμό της υπόθεσης. Ο Φραντς Γιόζεφ Στράους υποστήριξε τότε την ανακήρυξη των κρατουμένων σε ομήρους και την εκτέλεσή τους. Ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Κλάους Μπέλινγκ επιβεβαίωσε πριν λίγες μέρες ότι αυτή η σκέψη "υπήρχε πράγματι στην ατμόσφαιρα"."Το ναζιστικό NPD βρήκε την ευκαιρία να θυμηθεί την παράδοση των αντιποίνων της Βέρμαχτ και ζήτησε "να εκτελούνται δέκα τρομοκράτες για κάθε έναν που δολοφονείται ή πέφτει θύμα απαγωγής". να αλλάξει ο θεμελιώδης νόμος (το γερμανικό Σύνταγμα) και να θεσπιστεί ένα "έκτακτο δίκαιο κατά των τρομοκρατών".- ότι πρέπει οι συλλαμβανόμενοι τρομοκράτες να υφίστανται βασανιστήρια, έτσι ώστε να τους αποσπούν ομολογίες και στοιχεία, αλλά και να ασκείται πίεση στους ελεύθερους συντρόφους τους. "Για κάθε όμηρο της RAF πρέπει να πυροβολούνται δυο φυλακισμένοι τρομοκράτες"Ενας νεκρός τρομοκράτης δεν είναι δυνατόν να απελευθερωθεί με απαγωγή ομήρων."Το σίγουρο είναι ότι ο θάνατος των κρατουμένων ήταν απολύτως επιθυμητός από τη γερμανική πολιτική τάξη και ότι η παραβίαση των τυπικών κανόνων δικαίου ήταν ήδη γεγονός, όχι μόνο στο Στάμχαϊμ, αλλά σε ολόκληρη τη γερμανική επικράτεια. Εκείνο που ακόμα και σήμερα τρομάζει, είναι αυτή η ιδιότυπη ανάμιξη μαζικής συναίνεσης και μαζικής άγνοιας που εκδηλώθηκε μετά τη 18η Οκτωβρίου. Οπως παρατηρεί η αριστερή εφημερίδα "ΑΚ", σε ένα από τα ελάχιστα κριτικά αφιερώματα για τα 20 χρόνια του Στάμχαϊμ, "αν εξαιρέσουμε μια μειοψηφία που δεν είναι εύκολο να προσδιορίσουμε το μέγεθός της, η πλειοψηφία του πληθυσμού συμφωνούσε με τους πολιτικούς και με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ότι καλύτερα θα 'ταν να μη μάθουμε ποτέ τι έγινε εκείνη τη νύχτα.είχαν διατάξει την παράταση του βασανιστηρίου της απομόνωσης, παρά τις γνωματεύσεις των ειδικών, ότι τέτοιες συνθήκες κράτησης οδηγούν νομοτελειακά στην καταστροφή της προσωπικότητας.Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον. Καταστρέφεται χωρίς κάποιες απαραίτητες επαφές με άλλους ανθρώπους και με τη φύση.

"Οι κολασμένοι της Γης.Παρά το γεγονός ότι στο μεταξύ η απομόνωση συμπεριλαμβάνεται στο διεθνή κατάλογο για τα βασανιστήρια - απονέμοντας στους δημιουργούς του βραβεία Ωνάση (Σμιτ: "για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων") ή κάνοντάς τους επίτιμους διδάκτορες στα Πανεπιστήμιά της (Μπραντ, Γκένσερ, Χέρτσογκ).Κατά τα άλλα, αν πράγματι επρόκειτο για "συλλογική αυτοδολοφονία", όπως ισχυρίζεται το γερμανικό καθεστώς, θα μπορούσε αυτό να αποδειχθεί με ένα απλό τρόπο: τη δημοσίευση των κασετών από την παρακολούθηση των κελιών στο Στάμχαϊμ. Το ότι έγινε αυτή η παρακολούθηση, το ομολογεί έμμεσα, αν και με 20 χρόνια καθυστέρηση, το "Σπίγκελ". Ξέχασε βέβαια πως ήδη το Μάρτιο του 1975 η μυστική υπηρεσία της Γερμανίας είχε ομολογήσει ότι παρακολουθούσε το κελί μου μετά την απαγωγή του Λόρεντς, χάρη στην οποία απελευθερώθηκα τότε.

"Να αντιτάξουμε κατά της πολιτικής της καμμένης γης των ΗΠΑ την πολιτική των καμμένων βάσεων των ΗΠΑ

νούμερο 221714. Διηύθυνε μια απ' τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις των ναζί, τη λεγόμενη "κινητοποίηση των οικονομικών δυνάμεων για τον πόλεμο", δηλαδή την κλοπή εβραϊκών, τσέχικων και πολωνικών επιχειρήσεων. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του από τη RAF βιντεοσκοπήθηκαν οι απαντήσεις του Σλάιερ στα ερωτήματα των απαγωγέων του. Οι κασέτες δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας.