xmas

Oσο φιλοσοφεῖ κανεὶς πάνω στὴν Ἱστορία, ὅσο ἡ προσωπικὴ βά-
σανος τοῦ «ἱστορικοῦ γίγνεσθαι» τοῦ ἐπιτρέπει νὰ σπάῃ τὰ «κλι-
σέ» καὶ τὰ «δεδομένα» τῆς καθιερωμένης Ἱστοριογραφίας καὶ
νὰ ἀνάγεται σὲ πιὸ ἐλεύθερους τρόπους θεωρήσεως τῶν γεγο-
νότων, τόσο πληθαίνουν τὰ ἐρωτηματικὰ καὶ οἱ ἐκπλήξεις γιὰ τὰ ὅσα ἔχουν
συμβῆ στὸν Κόσμο μας.
Ἕνα ἀπ’ αὐτὰ τὰ ἐρωτηματικὰ εἶναι, τὸ πῶς στὸ κέντρο τοῦ προαιώνιου ἑλ-
ληνικοῦ χώρου (τοῦ χώρου ὅπου γιὰ πρώτη καὶ τελευταία ἴσως φορὰ δημι-
ουργήθηκαν οἱ προϋποθέσεις γιὰ μία ἐλεύθερη καὶ ἀληθινὴ ζωὴ καὶ πορεία
τῆς ἀνθρωπότητας, οἱ προϋποθέσεις τῆς ἑλληνικότητας) κατασκευάσθηκε
μιὰ ἐξουσία ρωμαιο-εβραϊκῆς προελεύσεως καὶ ἰδεολογίας, μὲ ἀπόλυτη
ἐπιβολὴ γιὰ χίλια χρόνια καὶ πλέον. Οἱ κατεστημένες ἑρμηνεῖες γιὰ τὴν με-
ταφορὰ τοῦ κέντρου δυνάμεως τῆς Ρώμης καὶ τῆς ἑστίας δογματισμοῦ τῆς
Ἱερουσαλὴμ στὴν ἀρχαία μεγαρικὴ ἀποικία τοῦ Βοσπόρου καταρρίπτονται
ἀφ’ ἑαυτῶν, ἡ δὲ ἀντίληψη ὅτι, ὅταν ἱδρύθηκε τὸ Βυζάντιο, ὁ ἑλληνικὸς Κό-
σμος, ἡ Ἑλληνικότητα ἦταν νεκρή, ἀποτελεῖ τὸ «ἄλλοθι» τῶν δολοφόνων
της, δεδομένου ὅτι ὁ φόβος πρὸς αὐτὴν κατέτρυχε τοὺς τελευταίους μέχρι
τέλους τῆς κυριαρχίας τους –φόβος ποὺ ἐκφράσθηκε μὲ τόσο μῖσος, βία,αἷμα καὶ δόλο ἐναντίον παντὸς ἑλληνικοῦ, ὅπως ἐπισημάναμε ἤδη.
Πραγματικὰ τὸ «παράδοξο» τῆς ἱδρύσεως τοῦ βυζαντινοῦ κατασκευάσμα-
τος ἀποτελεῖ ἱστορικὴ ἐπισήμανση, χωρὶς ὅμως νὰ γίνεται καὶ προσπάθεια
γιὰ νὰ ἑρμηνευθῇ:
« Ἔτσι –σημειώνει ἡ σύγχρονη ἱστορικὴ ἔρευνα– μὲ ἀπόφαση τοῦ Κων-
σταντίνου τοῦ Μεγάλου, ποὺ ἀναγνωρίσθηκε μὲ τὸ χρόνο ὡς ὁ πρῶτος βυ-
ζαντινὸς αὐτοκράτωρ, χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος αὐτο-
κράτωρ, ἱδρύθηκε τὸ Βυζάντιο, ποὺ ἀποτέλεσε ἀπὸ τὴ γέννησή του ἕνα ἰδιό-
τυπο ἱστορικὸ φαινόμενο: εἶναι ἡ μόνη αὐτοκρατορία, ποὺ δὲν κτίσθηκε πά-
νω στὰ ἐρείπια μιᾶς ἄλλης, ἡ μόνη ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο προικισμένη μὲ
μία κληρονομιά, ἄρα ἡ μόνη ποὺ δὲν εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσῃ ἄμεσα τὰ προ-
βλήματα τῆς συστάσεως, ἀλλὰ τὰ πιὸ περίπλοκα τῆς διατηρήσεως καὶ τῆς
ἐπιβιώσεως, καὶ γι’ αυτὸ εἶναι ἡ μόνη αὐτοκρατορία ποὺ ὑπῆρξε κράτος προ-
τοῦ γίνῃ ἔθνος.»(17)
Ὁ Ἑλληνικὸς Κόσμος καὶ ἡ Ἑλληνοσύνη τὸ 324 ποὺ ἱδρύθηκε τὸ Βυζαν-
τινὸ Κράτος ὄχι μόνο δὲν ἔπνεαν τὰ λοίσθια σὰν πνεῦμα καὶ τρόπος ζω-
ῆς, ὅπως προπαγανδίζουν ὅσοι θέλουν νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἱστορικὴ
δολοφονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνεξάντλητη πολιτισμικὴ ρωμα-
λεότητά του εἶχε καταβάλει πνευματικὰ τὴ Ρώμη, ὅπως εἶναι πασίγνωστο.
Καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα ὄχι μόνο δὲν εἶχε χρεωκοπήσει, ἀλλὰ ἦταν ἀκμαι-
ότατο, ἀκόμη καὶ στὶς μᾶζες τοῦ Ἑλληνιστικοῦ Κόσμου, ποὺ «ζητοῦσαν σο-
φίαν» καὶ εἶχαν τόσο προαχθῆ πνευματικά, ὥστε, ὅπως εἶναι γνωστὸ, μιὰ
νέα ἀνώτερη θρησκεία, ἡ λατρεία τῶν ἰδεῶν τῆς Ἀλήθειας, τῆς Ἐλευθερί-
ας καὶ τῆς Δικαιοσύνης, μιὰ ἐξαληθευτικὴ καὶ ἐλευθερωτικὴ θρησκεία, εἶχε
ἀρχίσει ἤδη νὰ ὑποστασιοποιῆται στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς Ἑλληνιστικῆς
Περιόδου. Αὐτὲς τὶς προοπτικές, τὴν ἐξαλήθευση καὶ τὴν ἐλευθέρωση τῆς
ἀνθρωπότητας μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς θεωρήσεως τῆς ζωῆς καὶ τοῦ Κόσμου,
ἀπέτρεψε ἡ τεχνητή, ἡ ἐξουσιαστικὴ κατασκευὴ τοῦ Βυζαντίου: τὸ κλονιζόμε-
νο πνεῦμα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας τῆς Ρώμης καὶ τὸ διαλελυμένο, ἀποσυν-
τεθειμένο δογματικὸ πνεῦμα τῆς Σιών, μπροστὰ στὸν κοινὸ κίνδυνο, συμ-
μάχησαν, συνώμωσαν καὶ ἐγκαταλείποντας τὶς κοιτίδες τους, ποὺ ἐξελίσ-
σονταν σὲ τάφους τους, συναντήθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ συνέ-
πραξαν, γιὰ νὰ δουλέψουν ἀπὸ κοινοῦ γιὰ τὴν νεκρανάστασή τους μέσῳ
τῆς καταστροφῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Κωνσταντῖνος, συνειδητὸ ἢ ἀσύνειδο
ὄργανο, ἦταν ἁπλῶς ἡ ἐκτελεστικὴ πρόσοψη τῆς ἐπιχειρήσεως – κάτι ἀνά-
λογο πρὸς τὸν νεώτερο Λένιν, ποὺ μπόρεσε, γιὰ λόγους φαινομενικὰ ἀνε-ξήγητους, νὰ εἶναι ὁ πρῶτος σοβιετικὸς αὐτοκράτορας, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὁ τε-
λευταῖος τσάρος μιᾶς αὐτοκρατορίας, ποὺ δὲν κτίσθηκε πάνω στὰ ἐρείπια
μιᾶς παλιᾶς, μεταφέροντας ὁμοίως τὴν πρωτεύουσά της ἀπὸ τὴν Πετρού-
πολη στὴ Μόσχα, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Κωνσταντῖνος ἦταν ὁ «πρῶτος βυ-
ζαντινὸς αὐτοκράτωρ χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος αὐτο-
κράτωρ» μιᾶς αὐτοκρατορίας ποὺ δὲν χτίσθηκε πάνω στὰ ἐρείπια μιᾶς ἄλ-
λης, μεταφέροντας τὴν πρωτεύουσά της ἀπὸ τὴ Ρώμη στὸ Βυζάντιο.
Καὶ τὸ δεύτερο ἐρωτηματικὸ καὶ ἡ ἔκπληξη ἐκείνου ποὺ φιλοσοφεῖ στὴν
Ἱστορία εἶναι, γιατί τὸ Κατεστημένο τῶν Ἀθηνῶν γύρω στὰ 1850 υἱοθέτη-
σε σὰν ἰδεολογία του –ἰδεολογία πού, ὅπως εἴπαμε, ἰσχύει ἐν πολλοῖς,
ἐπίσημα, μέχρι σήμερα– τὴν ἀντίληψη τοῦ βυζαντινισμοῦ καὶ τῆς ἱστορικῆς
ἀπόρροιας δῆθεν τῆς Νέας Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ Βυζάντιο. Ἐκτὸς ὅτι ἡ ἀντίλη-
ψη αὐτὴ ἱστορικὰ εἶναι ἀπολύτως φανταστική, ἡ πολιτικὴ ἀνάγκη τῆς ἀποδο-
χῆς της εἶναι ἀνύπαρκτη. Ἡ «Μεγάλη Ἰδέα», ἡ πολιτικὴ δηλαδὴ πτυχὴ τοῦ
βυζαντινισμοῦ στὴ Νέα Ἑλλάδα, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θὰ ὑπηρετοῦσε τὴν «γε-
ωγραφικὴ ἔννοια» τῆς Ἑλλάδος, θὰ μποροῦσε, ἂν ἤθελαν, νὰ στηριχθῇ
ἀπὸ τοὺς ἐμπνευστές της στὸ χῶρο τοῦ κλασικοῦ καὶ ἑλληνιστικοῦ Ἑλλη-
νισμοῦ, ποὺ περιελάβαινε ὄχι μόνο τὸν βυζαντινὸ γεωγραφικὸ στόχο τῆς
«Μεγάλης Ἰδέας», ἀλλὰ καὶ ἄλλους τόπους πλὴν τῆς Ἰωνίας, τοῦ Πόντου,
τῆς Κύπρου κ.λπ.
Καὶ ἀπὸ ἄλλη σκοπιὰ ὁ βυζαντινισμός, ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ ὄχι ἁπλῶς ἀνελ-
ληνικοῦ, ἀλλὰ ἀνθελληνικοῦ, ἀνθελληνικώτατου Βυζαντίου στὴν ἱστορικὴ
συνείδηση τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ, ἀπέβη ἕνας ἀπὸ τοὺς κυριώτερους
λόγους τῆς ἐθνοϊδεολογικῆς μας συγχύσεως, τῆς ἀποτροπῆς κάθε ἑλλη-
νικῆς, πνευματικά, ζωῆς στὸν τόπο μας, τῆς ἄρσεως κάθε προϋποθέσεως
γιὰ τὴν δημιουργία ἐλεύθερων καὶ ἀληθινῶν ἀνθρώπων, Ἑλλήνων ἀνθρώ-
πων, στὴ Νέα Ἑλλάδα.