xmas2

θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ ἀποτελέσῃ κατὰ τὴ γνώμη
μου κομβικὸ σταθμὸ καὶ καταλύτη στὴν πορεία τῆς διαχρονικῆς
Ἑλληνικῆς Συνείδησης. Ἀποτελεῖται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἕνα Ἀπάν-
θισμα ἐπίσημων κειμένων τοῦ Χριστιανισμοῦ γενικώτερα, δηλα-
δὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἔργων τῶν Πατέρων
τῆς Ἐκκλησίας· καὶ εἰδικώτερα τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῶν Κανόνων τῶν
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν λειτουργικῶν της βιβλίων καὶ ἐπίσημων κει-
μένων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ Ἀρχιερέων της, Συναξαριστῶν
της καὶ Ἁγίων της, ποὺ γράφτηκαν ἐπὶ Βυζαντινοῦ Μεσαίωνα, ἐπὶ Τουρκο-
κρατίας, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ ἐπὶ νεωτέρου Ἑλληνι-
κοῦ Κράτους καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ γράφωνται ἕως σήμερα. Τὰ κείμενα αὐ-
τὰ παρουσιάζονται συγκεντρωμένα γιὰ πρώτη φορὰ ἐδῶ ὄχι ὡς πλῆρες
corpus, ὁπωσδήποτε ὅμως ὡς ἕνα συστηματικὸ καὶ πολὺ ἀντιπροσωπευτι-
κὸ δειγματολόγιο.
Ἡ λέξη Ἀπάνθισμα χρησιμοποιεῖται βέβαια ἐδῶ συμβατικά· διότι στὴν
πραγματικότητα πρόκειται γιὰ συλλογὴ δηλητηριωδῶν «φυτῶν», γιὰ κα-
ταγραφὴ ἑνὸς ἀτελείωτου ὀχετοῦ ὕβρεων, συκοφαντιῶν, ἀπειλῶν, στρε-
βλώσεων, ἐπισήμων καταδικαστικῶν κειμένων κατάρας, ἀναθεματισμοῦ,
ἀφορισμοῦ καὶ ἀκρότατης ἀπαξίωσης ὅλων τῶν εἰδῶν, ποὺ ξεχειλίζουν
ἀπὸ μῖσος, ἄρνηση, ἀπέχθεια καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἀπόρριψη παντὸς Ἑλληνι-
κοῦ, ὄχι μόνο τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Θρησκείας, ὅπως ἐπικαλοῦνται ὡς
δῆθεν ἄλλοθι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀπολογητὲς τοῦ ἰδεολογήματος τοῦ
«Ἑλληνοχριστιανισμοῦ», ἀλλὰ τῶν ἴδιων τῶν Ἑλλήνων ὡς ἐθνικῆς ὀντότη-
τας, τῶν μεγάλων διανοητῶν-καλλιτεχνῶν-δημιουργῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Πο-
λιτισμοῦ, τῶν πολιτιστικῶν, καλλιτεχνικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν δημιουργημά-
των τους, τῶν νεώτερων ἱστορικῶν ἀγώνων τους γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ
τὴν ἐθνική τους ἀνεξαρτησία – μὲ μία λέξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς ἱστορικοῦ
φαινομένου, ὡς ἔθνους καὶ ὡς πολιτικῆς ὕπαρξης.
Τὰ καταγραφόμενα κείμενα στρέφονται κατὰ τῶν Ἑλλήνων ὀνομαστι-
κῶς· καὶ δὲν συμπεριλαμβάνονται στὴν παροῦσα συλλογὴ πλεῖστα ἄλλα,
στὰ ὁποῖα ὁ ἀνθελληνισμὸς εἶναι εὐκόλως ἐννοούμενος ἀλλὰ ὄχι ὀνο-
μαστικὸς (ἐκτὸς ἀπὸ λίγα, τῶν ὁποίων προηγεῖται ἄλλο ἀπόσπασμα ποὺ
ρητῶς τοὺς κατονομάζει), ὅπως π.χ. ὅσα ἀναφέρονται στὶς ἔννοιες «ἐθνι-
κός», «εἴδωλα», «μωρία», «πλάνη», «μανία», «φιλοσοφία», «σοφία» κ.ἄ. –
ἔννοιες οἱ ὁποῖες προδήλως ὑπονοοῦν πάντοτε τοὺς Ἕλληνες, δεδομένουὅ ιτ οἱ Ἕλ λη νες εἶ ναι τὸ ἔ θνος-στόχος, ἐ ναν ίτ ον τοῦ ὁ ποί ου ὁ Χρι στι α νι-
σμὸς ἐ στρά φη, πο λέ μη σε καὶ δι έ πρα ξε τὸ ἱ στο ρι κὸ ἔγ κλη μα τῆς ἐ ξα φά νι-
σής του γιὰ 16 αἰῶνες ἀ πὸ τὸ ἱ στο ρι κὸ προ σκή νιο. Πολλὰ ἐξ αὐ τῶν ἀ πο-
δί δον ται στὴ Δη μο ιτ κή, ἐ κτὸς τῶν λει τουρ γι κῶν κει μέ νων καὶ ἄλ λων ποὺ
εἶχαν γραφῆ σὲ σχε ιτ κὰ προ σι τὴ γλῶσ σα ( Κα θα ρεύ ου σα), κα θὼς καὶ κει-
μέ νων μὲ ἰ δι αί τε ρη ἐ πι ση μό τη τα (ὅ πως π.χ. οἱ ἀ να θε μα ιτ σμοὶ τοῦ Ἑλ λη νι-
κοῦ Ἔ θνους), τὰ ὁ ποῖ α δη μο σι εύ ο με στὴ γλῶσ σα τοῦ πρω το τύ που τους.
Δὲν συμ πε ρι λαμ βά νον ται ἐ πί σης πλεῖ στα κρα ιτ κὰ κεί με να τῆς Βυ ζαν ιτ νῆς
Αὐ το κρα το ρί ας ( νό μοι, κώ δι κες, δι α τάγ μα τα, ἀποφάσεις καὶ δι α τα γὲς πο λι-
τι κῶν καὶ στρα ιτ ω ιτ κῶν ἡ γε τῶν κ.λπ.), τὰ ὁ ποῖ α ἐ πί σης βρί θουν ἀ πὸ ρητῶς
ἀν θελ λη νι κὰ στοι χεῖ α.
* * *
ὸ φαινόμενο τοῦ χριστιανικοῦ ἀνθελληνισμοῦ ἐμφανίστηκε
πρὶν ἀπὸ περισσότερους τῶν 20 αἰώνων καὶ παραμένει ζωντανὸ
καὶ διαχρονικὸ σ’ ὅλες τὶς μετέπειτα ἐποχές, διατηρῶντας τὴν
ἰσχὺ καὶ τὴν ἔντασή του ἀκέραιες ἕως σήμερα. Δι ό τι καὶ σή με-
ρα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλά δος ὄ χι μό νο δὲν ἔ χει ἀ πο κη ρύ ξει κα νέ να ἀ πὸ τὰ
κείμενα αὐτά, ἀλ λὰ καὶ τὰ χρη σι μο ποι εῖ καὶ στὴν Δογ μα τι κή της, καὶ στὴν
Κα τή χη σή της, καὶ στὴ Λει τουρ γι κή της· πλεῖστα ἐξ αὐτῶν ἀ πο τε λοῦν ἐν χρή-
σει ψαλ μούς, ἀ να γνώ σεις, ὕ μνους, τροπάρια, ᾠδὲς κ.λπ., ποὺ ψάλ λον ται
καὶ δι α βά ζον ται κα θ’ ὅ λη τὴ διά ρκεια τοῦ ἔ τους στὶς ἐκ κλη σί ες καὶ στὰ
μο να στή ρια τῆς Ἑλ λά δας εἰς ἐ πή κο ον τῶν ἐκκλησιαζόμενων Ἑλλήνων, ἀλ-
λὰ καὶ χρη σι μο ποι οῦν ται στὰ κη ρύγ μα τα τῶν Ἑλλήνων κλη ρι κῶν καὶ ἱ ε-
ρο κη ρύ κων, ὅ πως καὶ τῶν σύγ χρο νων «ἑλληνορθόδ οξων» ἀ πο λο γη τῶν
στὴν πο λε μι κή τους κα τὰ τοῦ Ἑλ λη νι κοῦ Πο λι ιτ σμοῦ. Τὰ λει τουρ γι κὰ βι βλί α
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ γέ μουν τέ τοι ων κει μέ νων, οἱ ἱ ε ρεῖς εἶ ναι
κανονικά διατεταγμένοι καὶ νομικὰ ὑ πο χρε ω μέ νοι νὰ τὰ χρη σι μο ποι οῦν
στὶς ἱ ε ρο πρα ξί ες τους.
* * *
ολ λὲς σκέ ψεις, κρί σεις, συμ πε ρά σμα τα, σχόλια καὶ ἱ στο ρι κὲς ἀ ξι-
ο λο γή σεις θὰ μπο ροῦ σαν νὰ δι α τυ πω θοῦν γιὰ τὸ Ἀ πάν θι σμα
αὐ τό, ἀλ λὰ θὰ προ ιτ μή σου με νὰ πε ρι ο ρι σθοῦ με ἐ δῶ σὲ δύο μό-
νο πα ρα τη ρή σεις , ποὺ κα ’τ ἀ πό λυ τη λο γι κὴ ἀ ναγ και ό τη τα προ-
κύ πτουν ἀ πὸ τὰ κεί με να αὐ τὰ –πα ρα τη ρή σεις ποὺ φρο νοῦ με ὅ ιτ ἀ φή νουν
ἄ ναυ δο εἰ δι κὰ τὸν ση με ρι νὸ Ἕλ λη να:
Τὴν πο λε μι κὴ τοῦ Χρι στι α νι σμοῦ κα τὰ τοῦ Ἑλ λη νι σμοῦ, τὴν ἀ δι ά λει πτα
συ νε χι ζό με νη ὣς σή με ρα , καμ μί α ἱ στο ρι κὴ ἀλ λα γή, πολι ιτσμικὴ ἐ ξέ λξη ἢ πολιτικὴ πρό ο δος δὲν στά θη καν ἱ κα νὲς νὰ τὴν ἀμ βλύ νουν, νὰ τὴν
με τριά σουν, νὰ τὴν στα μα τή σουν. Ἡ μό νη ἑρ μη νεί α ποὺ μπο ρεῖ νὰ δο-
θῇ στὸ πα ρά δο ξο καὶ μο να δι κὸ αὐ τὸ φαι νό με νο στὴν ἱ στο ρί α τῆς ἐ ξέ λι-
ξης τῆς ἀν θρω πό τη τας εἶ ναι προ φα νής: Ὁ Ἑλ λη νι σμός, δη λα δὴ ὁ τρό-
πος σκέ ψης καὶ ζω ῆς ποὺ δι α μόρ φω σαν οἱ προχριστιανικοὶ Ἕλ λη νες,
ὑπῆρξε τὸ μο να δι κὸ ἐμ πό διο γιὰ τὴν ἐ πι βο λὴ τοῦ ἀ σι α ιτ κοῦ δογ μα ιτ-
σμοῦ ἀ πὸ τὴν ἐμ φά νι σή του καὶ στοὺς πρώ τους αἰ ῶ νες τῆς ἐ πι κρά τη-
σής του, καὶ ἀ πο τε λεῖ καὶ σή με ρα τὸν μο να δι κὸ «κίν δυ νο», πού, ἂν στα-
μα τή σῃ ὁ δι ωγ μὸς καὶ ἡ ἀ πα ξί ω σή του, μπο ρεῖ νὰ ἀ να συγ κρο τη θῇ καὶ
νὰ κλο νί σῃ καὶ κα ταρ γή σῃ τὴν ἰδεο λογικὴ κυ ρι αρ χί α του· ἑ πο μέ νως ἡ
ἐ πα γρύ πνη ση καὶ ἡ συ νε χὴς πο λε μι κὴ τοῦ Χρι στι α νι σμοῦ κα τὰ τοῦ Ἑλ-
λη νι σμοῦ ἀ πο τε λοῦν ζω ιτ κῆς ση μα σί ας πο λι ιτ κὴ τοῦ πρώ του, ἀ πὸ τὴν
ἐ πι τυ χί α τῆς ὁ ποί ας ἐ ξαρ τᾶ ται ἡ ἱ στο ρι κή του ἐ πι βί ω ση.
Ἡ ἐ πί ση μη ὀ νο μα στι κὴ ἐ πί θε ση κα τὰ τῶν Ἑλ λή νων ἀ πὸ Ἕλ λη νες κλη ρι-
κοὺς στὶς ἐκ κλη σί ες τῆς Ἑλ λά δος ἀ πο τε λεῖ μί α πραγ μα ιτ κό τη τα ἐπίσης
πρω το φα νῆ στὰ ἱ στο ρι κὰ χρο νι κά, πού, ἂν δὲν ἦ ταν γνωστὴ τοῖς πᾶσι,
προ φα νὴς καὶ αὐ τα πό δει κτη, θὰ μπο ροῦ σε νὰ θε ω ρη θῇ ὅ ιτ ἀ νή κει στὴ
σφαῖ ρα τῆς φαν τα σίας. Ὅ μως μὲ δια ρκῆ καὶ ἀ πε ρι ο ρί στως ἰ σχύ ου σα
ἐν το λὴ τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ λά δος ὅ λοι οἱ Ἕλ λη νες κλη ρι κοὶ ἐ ξα πο λύ-
ουν σχεδὸν κα θη με ρι νὰ τὴν ἐ πί θε ση αὐ τὴ καὶ ὅ λοι οἱ Ἕλ λη νες πι στοὶ
τὴν ὑ φί σταν ται ἐ πὶ αἰ ῶ νες, χω ρὶς πο τὲ κά ποι ος νὰ ἀν ιτ δρά σῃ στὸ πα-
ρα μι κρό.
* * *
ῶς νὰ σχο λιά σω τὸ κα τα πλη κτι κὸ αὐ τὸ φαι νό με νο, ποὺ προ φα-
νῶς δὲν εἶ ναι ἁ πλῶς μιὰ κατάσταση «ἐ θνι κῆς ἀ φα σί ας», ἕ να
«ἱ στο ρι κὸ κῶ μα», ὅ πως εἶ ναι σί γου ρα σὲ ὁ μα δι κό-πο λι ιτ κὸ ἐ πί πε-
δο, ἀλ λὰ εἶ ναι ἐπίσης καὶ ἕ νας κατ’ ἐξακο λούθηση ψυχο λο γικὸς
βιασμὸς ἀλλὰ καὶ ἕνας κατὰ συρροὴν μα ζο χι σμὸς σὲ ἀ το μι κό-ὑ πο κει με-
νι κὸ ἐ πί πε δο; Τὸ συ ναί σθη μα τῆς ἀμηχανίας γιὰ τὸν ἑ αυ τό μου δὲν μοῦ
ἐ πι τρέ πει τί πο τε ἄλ λο ἀ πὸ τὸ νὰ βι ώ σω ἀ φ’ ἑ νὸς μιὰ θλί ψη γιὰ τὴν ἔ σχα-
τη κα τάν τια τοῦ ἱστο ρι κώ τε ρου ἔ θνους τῆς Γῆς, τοῦ ἔθνους ποὺ δη μι ούρ γη-
σε τὸν πα ναν θρώ πι νο πο λι ιτ σμὸ καὶ νὰ δι α γνώ σω ἀ φ’ ἑ τέ ρου τὴν βα θύ τε-
ρη , τὴν ἀ θέ α τη , ἀλ λὰ βέβαιη αἰ ίτ α, τὴν πα λαι ὰ καὶ σύγ χρο νη, ποὺ ὡδή γη σε
κάποτε καὶ δι α τη ρεῖ στα θε ρὰ ἔκτοτε τὸν Ἑλ λη νι σμὸ στὸ ἐθνικό, ψυχολογικὸ
καὶ ἠθικὸ χά λι ποὺ βρί σκε ται σή με ρα.