proletariato

Η καθημερινότητα στο αστεακό περιβάλλον και οι κοινωνικές υποχρεώσεις στην καταναλωτική κοινωνία, δημιουργούν εξαρτήσεις και αποξένωση, ώστε τα προβλήματα να γίνονται τόσα που να μη ξέρουμε από που να ξεκινήσουμε.

Ο κυρίαρχος τρόπος οργάνωσης είναι αστικός, χαρακτηρίζεται και καθορίζεται από το αντιπροσωπευτικό σύστημα, αποφεύγει την κουβέντα για το περιεχόμενο της εργασίας, αναθέτει εξουσίες, ρόλους, υπηρετεί αυτήν την οικονομία και αποφεύγει τις άλλες του ταυτότητες χάνοντας την δυνατότητα ενός κοινωνικού ιστού.

Η αντιμετώπιση του προλεταριάτου ως στοιχείο της παραγωγής, παρουσιάστηκε από τον Μαρξ στο έργο του ‘Το Κεφάλαιο’, για λόγους καθαρά επιστημολογικούς και όχι για να το μετατρέψει σε κάτι ανήμπορο. Αντιθέτως όπως γράφει το 1871 στην εισήγηση του προς την Διεθνή, η κομμούνα είναι ο τρόπος οργάνωσης, για όλο το κόσμο και οι εργάτες είναι στοιχείο ανατροπής και όχι ρυθμιστής της πολιτικής οικονομίας.

Εμείς το προλεταριάτο, (με ή δίχως πτυχίο ) είτε δουλεύουμε σε ‘επιλογής μας’ έργο είτε όχι, δίνουμε έναν διαρκή αγώνα μέσα από την καθημερινή διαπάλη να συνεννοηθούμε με το υπόλοιπο εργατικό δυναμικό, να δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον, να μάθουμε να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας τα προβλήματα μπας και τα λύσουμε.

Να ξεκινήσουμε από την αύξηση του μισθού; τον απεγκλωβισμό στη μετακίνηση-συγκοινωνία; να απομαγευτούμε από τα εμπορεύματα; να βρούμε χρόνο, να τον χάσουμε; να τραφούμε υγιεινά; να διασκεδάσουμε; να γίνουμε πιο ωραίοι ως άνθρωποι, δημιουργικοί, να φροντίσουμε το περιβάλλον, να ερωτοτροπήσουμε, να κάνουμε φιλίες, νέες κοινωνικές σχέσεις;…

Το προλεταριάτο στην κλασική εργασία έχει άλλα δύο οχτάωρα την μέρα με πολλά προβλήματα και όλο αυτό το πακέτο προβλημάτων το έχει καθηλώσει, το έχει αλλοτριώσει.

Αυτή η καθήλωση από την καθημερινότητα και την δουλειά, μαζί με την απουσία της οργανωμένης συζήτησης, (για το περιεχόμενο της ζωής και την απελευθέρωσή από τα προβλήματα) έχει μετατρέψει το προλεταριάτο σε ανήμπορο.